اين کتاب شرح سفرنامه وحيد يامين‌پور به کشور آفتاب تابان «ژاپن» است. به تعبير نويسنده، ژاپن ناشناخته و جادويي قرن‌هاست به اصالت و افتخار شهره است و به خون سرخي که از خنجر شرافت سامورايي مغرور مي‌چکد و به گلهاي فريبنده نقش بسته بر کيمونو که تن تسليم و نجيب زنانش را ميپوشاند و به قلب‌هاي مطيعي که بر خدايگان و وطن سجده مي‌بَرد و به چشمان کشيده ظريفي که نمي‌توان به عمق آن راه يافت و به سکون و آرامشي که در نوشيدن چاي سبز لانه کرده است. حالا قرنها بعد از اين همه اصالت، يک نويسنده ايراني در جستجوي شرف و اصالت اسطوره‌اي سرزمين آفتاب تابان، از ايران، از قلب کهن سرزمين عرفان، هنر و ادب ره سپرد ه؛ با اين آرزوي پنهان شده در تو در توي خاطراتي که هرچه به شرق بروي، اشعه درخشان تري از خورشيد را بر جان انسان مي‌نشاند. بريده اي از كتاب: اين شباهت دلهره‌آور است. دلهره‌آور است چون شباهت خيابان‌ها و خانه‌ها و شهر‌ها، آغاز شباهت انسان هاست. انسان ها به هم شبيه مي‌شوند، چون تغيير مي‌کنند و تغيير مي‌کنند چون پايبندي‌شان به آنچه آنها را متفاوت کرده، از دست مي‌رود. به گمان من انسان ممکن است به هر چيزي عادت کند مگر به تنهايي. درد تنهايي يک انسان فقط با يک انسان ديگر برطرف مي‌‌شود و نه با هيچ چيز ديگر. ژاپن گاه خشمگين و خون‌ريز، گاه آرام و خندان، گاه سرد چون زمهرير قله‌ي فوجي و گاه گرم و شاعرانه آن‌چنان که لافکاديو هرن آن را ستود: مي‌داني قلب ژاپن چيست؟ شکوفه‌ گيلاسي کوهي که عطرش را در آفتاب صبح مي‌گستراند. فضاي معبد براي دقايقي مرا مي‌برد به جايي فراتر از ژاپن. سنجاب مي‌گويد اگر تو ژاپن به دنيا مي‌آمدي، احتمالا حالا کاهن آساکوسا جينجا بودي. جاي همان جوان سر تراشيده‌اي که چشم‌هايش را بسته و از ميان هياهوي توريست‌ها با عودي که در دست گرفته آرام قدم بر‌مي‌دارد، انگار که در بعدي غير از جايي که ما ايستاده‌ايم راه مي‌رود؛ ولي واقعا اگر هم جاي آن کاهن بودم، حتما با اين توريست هاي آمريکايي شلوغ کن که دارند خلوت مرا به هم مي‌زنند درگير مي‌شدم. رفتار آمريکايي ها در اينجا هم طوري است که انگار وارد مستعمره‌ي خودشان شده‌اند، هر طور دل‌شان مي خواهد رفتار مي‌کنند و عجيب اينکه ژاپني ها هم با آنها راحت‌ترندو بيشتر هوايشان را دارند؛ حتي موقع فروش سوغاتي ها.