معرفي کتاب به صرف قهوه و پيتا صفايي راد، از نويسندگان و مترجمان جوان کشور است که تجربه سفرش به بوسني را در کتاب به صرف قهوه و پيتا به مخاطب عرضه مي کند. او که در سفري همراه با جمعي از نويسندگان و هنرمندان به مناطق مختلف بوسني سر زده، روايتي جديد دارد از مردم اين کشور پس از اتمام سال ها جنگ و کشمکش. مردم ايران بوسني را بيشتر با جنگ هاي خونين و نسل کشي مسلمانان به دست صرب ها به خاطر دارند؛ جنگي که شدت آن سبب شد تا نيروهاي ايراني براي ياري به مسلمانان بوسني به اين کشور سفر کنند. اين حضور و همدلي، سبب شد حالا پس از گذشت چند دهه هنوز خاطره و ذهنيت خوبي از ايراني ها در ذهن مردم بوسني نقش ببندد. صفايي راد اما در اين سفرنامه تنها به ذکر ماجراهاي سفر بسنده نکرده است، او مانند يک واقعه نگار جزئي نگر به موضوعات مختلف مرتبط با مردم اين کشور مي پردازد. موضوعاتي که شنيدن آن پس از اين همه سال دوري از بوسني مي تواند براي مخاطب کنجکاو ايراني خواندني و قابل تأمل باشد. در بخش هايي از کتاب به صرف قهوه و پيتا مي خوانيم: همين روزهاي سفر ما هم در حال پخش سريال soz «عهد» بودند، سريالي اکشن درباره حضور سربازان ترکيه اي در مبارزه با تروريست و داعش در سوريه. ترکيه يک جور اتوپياي آن هاست؛ مدينه فاضله. سهم مهاجرت به ترکيه هم در زمان جنگ زياد است. در کل جمعيت بوسنيايي هاي ساکن ترکيه از بوسنيايي هاي بوسني بيشتر است؛ بهتر است بگوييم بوشنياک. اما بين سي ساله ها به بالا کساني هستند که ايران را زمان جنگ يادشان هست. يک «دُبار حُميني» (خميني خوب) مي گويند و معمولاً خاطره اي از غذا و کمکي که از ايراني ها گرفتند دارند. با اين خاطرات خوش دوستمان دارند و تقريباً همه شان يک سؤال مي پرسند. اين همه سال کجا بوديد؟! کجا بوديم؟ از صدقه سري صلح ديتون نبوديم. شرطي بود که امريکايي ها بعد صلح براي اين کشور گذاشتند؛ خروج تمام نيروهاي خارجي. کم کاري خودمان هم که البته هميشه حرف اول را مي زند توي اين طور کارهاي فرهنگي ...