نماي نزديک:خاطرات و يادهاي گذشته، همواره هم خوشايند و شيرين نيستند و گاه لحظاتي تلخ را به ياد مي‌آورند؛ اما چون مشمول گذشت زمان شده‌اند، آن عبوسي لحظه وقوع را از دست داده‌اند. انوشه منادي در رمان «سوزه سوزه» چنين فضايي را ترسيم کرده است. او در اين کتاب خود از بمباران شهرها مي‌گويد و آژير قرمز و پناهگاه‌ه؛ قصه‌اي که براي خيلي‌ها آشناست. منادي در «سوزه سوزه» اين فضا را در شهر خرم‌آباد پي گرفته و روايت کرده است. وحيد، قهرمان نوجوان داستان و راوي آن است که از پدر و مادرش سخن مي‌گويد و از خواهرش فرشته، از دوستانش و از بازيگوشي‌هايشان. اما جنگ و بمب با هيچ کس شوخي ندارد. خيلي‌ها شهر را ترک کرده‌اند، ولي پدر وحيد حاضر نيست اين کار را بکند. پدربزگش هم که پيرمردي دنياديده است و حالا گوشش سنگين شده، مي‌خواهد در خانه خودش بميرد. نهايتا خانواده وحيد هم به خيل افرادي مي‌‌پيوندد که از هراس بمباران، شهر را ترک مي‌کنند. با اين حال، پدر با تيربارهاي دشمن به شهادت مي‌رسد و نوبت سوزه‌سوزه است که عزاداري در لرستان است و مادر وحيد و باقي سوگواران اجرايش مي‌کنند. وحيد تاب ديدن اين را ندارد که ببيند پدرش را به خاک بسپارند، اما کاظم که او هم پدر خود را از دست داده، وحيد را دعوت به صبوري و مردانگي مي‌کند. نثر لطيف و ديالوگ‌نويسي موفق انوشه منادي، «سوزه سوزه» را به اثري خواندني بدل ساخته است.