اين کتاب حاصل يک عمر کلنجار رفتن نويسنده آن با واژه‌هاست. نکته‌هايي ناب در‌باره موسيقي نثر، اهميت واژه‌گزيني درست، نحوه نام‌گذاري کتاب‌ها و تکنيک‌هاي روايت. «سبک شخصي در رمان» تاکيد مي‌کند که يک اثر داستاني بسي فراتر از روايتي است که نقل مي‌کند و اطلاعات و ماجراهاي آن اغلب با نوعي موسيقي پنهان عجين است که به ويژگي‌ها و نگاه خاص نويسنده بازمي‌گردد. آوايي که نويسنده با واژه‌ها ايجاد مي‌کند، در واقع نوعي نُت موسيقي است که همه مي‌توانند بخوانند. طوري که اغلب اوقات موسيقيِ يک نوشته است که ما را مجذوب خود مي‌کند، نه محتواي آن. از اين رو کسب مهارت در نوازندگي با واژه‌ها با يادگيري نواختن يک ساز موسيقي قابل مقايسه است و نياز به حوصله، تمرين و گوش شنوا دارد. همچنين ياد‌آور مي‌شود، زبان مانند دريايي توفاني است که نويسندگان براي کشف افق‌هاي جديد، بايد همچون دريانوردان دل به امواج خروشانش بسپارند و در برابر آن متولضع باشند.