كتاب سال هاي بي قرار بازيافت حقايق از رهگذر مطالعه و تحليل رويدادها بر بنياد اسناد و مدارک برجا مانده از گذشته اساسا مسئوليت خطيري است که از عهده هرکسي برنمي‏آيد حتي تاريخ‏پژوهان کلاسيک و نامانوس با رهيافت‏هاي نوپديد و ميان‏رشته‏اي عصر حاضر نيز فاقد مهارت‏ها و توانمندي‏هاي لازم جهت تحقق بخشيدن به اين آرمان فرهنگي-پژوهشي پرارج هستند. در واقع مضمون تاريخ‏نگاري در ايران، طي‏ سه دهه گذشته که در مجاورت دو حادثه فراگير و عميق تاريخي نظير پيروزي انقلاب اسلامي و دفاع مقدس، قرار گرفت؛ دچار تحولي سرشتي شده و از همان زمان ناکارآمدي روش‌هاي سنتي گذشته به اثبات رسيد. از اين رو انقلاب اسلامي و جنگ تحميلي خود موجد ظهور و تثبيت شيوه‏ تاريخ‏نگاري روزآمد و کارآمدي شدند که توانمندي ثبت و ضبط آنها را داشته باشد؛ اين شيوه جديد امروزه غالبا با نام«تاريخ شفاهي» شناخته مي‏شود. «سال‏هاي بي‏قراري» را بايد در پرتو همين امر تلقي کرد. کاظمي با تدوين و تحرير اين اثر، يکي از بهترين نمونه‌هاي موجود در حوزه «تاريخ شفاهي» انقلاب اسلامي را به دست داده که طي‏ مدت کوتاهي که از انتشار آن مي‌گذرد توجه گسترده منتقدان و اساتيد تاريخ ايران را به خود جلب کرده است. مولف در اين اثر به بازخواني خاطرات جواد منصوري، فرمانده پيشين سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و ذکر سابقه فعاليت‌هاي مبارزاتي وي پرداخته. اين اثر به ويژه از حيث غناي اسناد و مدارک تاريخي و همچنين توضيحات و تحقيقات گسترده‌اي که مولف براي درج در حواشي و موخره اثر انجام داده تقريبا نمونه مشابه ديگري ندارد. نويسنده در مطاوي فصل‌هاي چندگانه کتاب علاوه بر شرح خاطرات منصوري و سوابق مبارزاتي وي، به فعاليت‌ها و مبارزات بسياري از چهره‌ها و گروه‌هاي سياسي و انقلابي ديگر نيز پرداخته و خواننده مي‌تواند با مطالعه آن با طيف گسترده‌اي از اشخاص گروه‌هاي مبارز انقلاب آشنا شود و همچنانکه کاظمي نيز در گفت‌وگو با يکي از رسانه‌ها عنوان کرده از آن به مثابه يک دايره‌المعارف تاريخي بهره‌برداري کند. روايت منصوري از سال‌هاي اسارت در زندان ساواک و کميته مشترک ضد خرابکاري در دوران ستم‌شاهي از درخشان‌ترين بخش‌هاي کتاب است که درد‌ها و تجربيات عيني ارزنده‌اي از جوانان انقلابي و مبارز عصر انقلاب را به مخاطبان جوان امروز انتقال مي‌دهد.