معرفي کتاب خاک که آدم نيست خاطرات روزانه خود را به گونه اي مي نويسم، تو گويي که يکي از آيندگاني هستم که اين خاطرات را مي خواند. کاملا خودم را جزء آيندگان مي دانم و احساس پيوند و اتصال با آنان مي کنم، جز اين هم نبايد باشد. با نگاه فرآيندي جاي هيچ گونه انفصال و انقطاعي نيست. همان گونه که من جزئي از گذشتگانم، آيندگان هم جزئي از من خواهند بود. اين پيوند نه در زمان و مکان که در جوهره انسان و فرايندي و غايتمدار بودن اين جوهره است ...