کتاب جوامع الحکايات و لوامع الروايات: قصه‌هاي شيرين ايراني 2 نوشته مهري ماهوتي، دومين کتاب از مجموعه قصه‌هاي شيرين ايراني است که داستان‌ها و حکايت‌هايي کوتاه، آميخته به طنز و بسيار ژرف‌نگرانه و حکمت‌هايي از زندگي بشر در آن‌ها نهفته است. با اين که اين اثر گرانسنگ، قرن‌ها پيش نوشته شده، اما انتخاب‌هاي مهري ماهوتي از قصه‌هاي تمثيلي اين کتاب ارزشمند، آن را براي مخاطب امروزي نيز قابل مطالعه مي‌کند. يکي ديگر از مزيت‌هاي داستان‌هاي انتخاب شده اين کتاب، توجه به نيازهاي فکري و انتقال تجربه به انسان‌هاي روزگار ماست. در بخشي از کتاب جوامع الحکايات: قصه‌هاي شيرين ايراني 2 مي‌خوانيد: يک روز زمستاني دلگير بود. جوان بيچاره، با موهاي ژوليده و لباس کهنه و پاره، گوشه‌ي خيابان نشسته بود. نه جايي براي خوابيدن داشت، نه چيزي براي خوردن. حرف‌هاي پدر هنوز توي گوشش بود: «پسرم، عزيز دلم، اين دوستان مکار که دور خودت مي‌بيني، مگس‌هاي دور شيريني هستند...» به فکر بدبختي‌هاي خودش بود که چند نفر از جلو او گذشتند؛ همه بلند‌ بالا و خوش‌ لباس. مي‌گفتند و مي‌خنديدند. ناگهان ايستادند. يکي از آن‌ها به مرد جوان نگاه کرد و گفت: «آهاي شاهزاده، خودت هستي؟!» دو‌مي پرسيد: «اين‌جا چه‌ کار مي‌کني؟ نکند آواره‌ي کوچه و خياباني!» سو‌مي ادامه داد: «انصاف نيست سر به سرش بگذاريم. مگر نه اين‌ که تا پدرش زنده بود، با پول و ثروت او، آن‌ همه خوش‌‌گذراني مي‌کرديم؟ حال که ديگر همه چيزش به باد رفته، بهتر است يک بار او مهمان ما باشد.» بعد دست مرد جوان را گرفتند و او را با خودشان بردند.