کتاب “پديدار شناسي بسيجي شهيد” به همت پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامي و به قلم سيد جواد طاهايي به رشته تحرير درآمده است. کتاب حاضر در پي تبيين و تقويت اين تصور است که ايد? بسيجي شهيد، عامل تداوم حيات جمهوري اسلامي ايران است و با ضعف آن، دولت جمهوري اسلامي دچار خلاء معنا و سپس زوال مي‌شود و به‌هرحال، هيچ عامل ديگري در حدّ اهميت آن نيست؛ اينکه تصورِ جمعيِ جامع? ايراني از رزمنده‌اي که درمسير اتصالِ حقيقت آسماني ‌به واقعيت زميني شهيد شد، تقدير آيند? سياست ايران و بنابراين، خودِ ايران را شکل مي‌دهد. در اين کتاب بيان مي‌شود که رزمند? داوطلبِ آرمانگرايِ شهيد، انسان ويژ? انقلاب ايران است که از زمان حال بسي فراتر مي‌رود، يعني هم سراسر گذشت? ايران را براي ايرانيان معنادار مي‌کند و هم آيند? کشور را زير مهميز تعيين‌کنندگي خود مي‌گيرد. اين کتاب در سه فصل تدوين شده است. فصل اول چيستي تفکر بسيجي، فصل دوم تفکر بسيجي و تجليات آن و فصل سوم تعيين‌کنندگي تفکر بسيجي. در بخشي از اين کتاب مي‌خوانيم:«بسيجي که هستي‌اش (هستي حصولي و نه حضوري‌اش) را پس از انقلاب بدست آورده، مي‌تواند استدلال کند که اهميت خاصِ ولايت‌فقيه امام فقط در تجربه انقلاب اسلامي نهفته است و نه در ادوار قبل از آن. از اين‌رو، اين ولايت فقيهِ ويژه، فقط مي‌تواند در پرتو وقوع انقلاب اسلامي و تحت شرايط آن درک شود؛ شرايطي که توسط آرمانگرايي بسيجي رقم خورده است. اگر ولايت فقيه امام اينگونه درک نشود، جز تکرار بازخواني‌ها از يک سنت خفت? فکري در تاريخ هزارسال? فقاهت شيعي يا از آن‌سو، تحولي بي‌معنا از نظرگاه انديش? سياسي مدرن نتواند بود. خاطر? بسيجي شهيد در کنار حضور و واقعيت بسيجي زنده، خود، پاسخي به اين پرسش است که براي تحکيم ولايت فقيه ضرورتاً بايد روي چه قشري سرمايه‌گذاري کرد. مسايل و مشکلات برخاسته از يک چيز، فقط و فقط ممکن است توسط نيروي برخاسته از همان چيز حل شود. معادل مادي يا زيست‌شناسان? اين حقيقت، همان سخن مشهور بقراط است که مي‌گفت بيماري‌هاي خاص يک محل، ازطريق عناصري در همان محل قابل درمان است. با درک انقلاب ايران به مثابه يک قيام يکبار? سراسريِ منتج از تاريخ قومي، يک تحول اگزيستانس، ولايت مطلق? امام يک حقيقت قومي همه‌گير و بنابراين خودي، بنابراين ناگزير و بنابراين غيرقابل انکار، بنابراين قابل‌پذيرش و بنابراين واقعيتي معقول خواهد بود. دراين‌معنا اتهام زدن به آن واقعاً از نظر عقلي دشوار مي‌شود، زيرا چنين مطلقه‌بودني، ريشه در جهانِ آگاهي و حوز? پديدارهاي ملموس و مدرک ما ندارد بلکه يک ظهور ناخودآگاه و خودبخودي از اعماق لايشعر فرهنگ دين ـ محور ايراني است؛ از آتشفشان چه ايرادي مي‌توان گرفت؟! آن، پذيرفتني و غيرقابل انکار است؛ سوء‌برداشت از آن دشوار و تماميت آن به‌ درستي قابل تصور است. ولايت مطلق? فقيه اصلاً قابل رد نيست زيرا آشکارگيِ يک حقيقتِ قوميِ نهفته است؛ مگر مي‌توان خود را يا ايران را، نفي کرد؟! ولايت فقيه امام عميقاً خودي و وسيعاً ناگزير است؛ عميقاً يک ظهور بومي و از اين رو عميقاً ضروري است.»