شهيد مرتضي آويني کلمه «روزمرگي» را زياد به کار مي‌برد و چقدر پرهيز مي‌کرد که گرفتار اين روزمرگي نشود. اينها را همسرش مريم اميني مي‌گويد، در گفت‌وگويي که با مرتضي سرهنگي و هدايت‌الله بهبودي انجام داده است، در همين کتاب «مرتضي آيينه زندگي‌ام بود». شايد به همين خاطر است که در اين کتاب هم ردپاي چنداني از روزمرگري‌هاي زندگي مشترک آنها نيست و اميني بيشتر به سير و سلوک همسر شهيدش و انديشه‌هاي او پرداخته است. حتي وقتي صحبت از ازدواج آنها مي‌شود، به سادگي مي‌گويد: «چيز خاصي ندارد که بشود به آن اشاره کرد. خيلي معمولي بود. سال 1354 بود که نامزد شديم و خردادماه سال 1357 بود که ازدواج کرديم.» بعد، ديگر هر چه هست، بيشتر احوالات شهيد آويني است در مقاطع مختلف و در برخورد با آدم‌ها و مقولات گوناگون. مثلا اميني از حالات آويني در ايام انقلاب مي‌گويد و آشنايي وي با امام راحل که نقطه پاياني بوده است بر جست‌وجوهاي بي‌پايان و التهاب روحش. گرايش آويني به سينما، قوام مذهبي او، سواد و مطالعات شهيد و البته احساس مسئوليت‌ در برابر کارهاي خانه، از ديگر موضوعاتي است که اميني به آنها مي‌‌پردازد. نظرات سيد شهيدان اهل قلم درباره شهادت و جاودانگي، به همراه روايت به شهادت رسيدن راوي «روايت فتح» هم از فرازهاي خواندني اين کتاب است.