اين کتاب شامل آثاري از نويسندگاني است که پس از دوران شکوفايي رمان آمريکاي لاتين، بوم ، زاده شده اند؛ پس از انتشار شاهکارهايي از خوليو سزار، ماريو بارگاس يوسا، کارلوس فوئنتس و يا گابريل گارسيا مارکز؛ صداي نويسندگاني که به طور قطع هيچ شباهتي به نويسندگان کلاسيک ندارند. آن ها از سنخي ديگرند و زيبايي شناسي خاص خود را دارند. آغاز « پساپست بوم » در آمريکاي لاتين مطابق برنامه، و عزيمت گاه آن انتشار مجله ي ثوتراپ بود که با حمايت مالي فرانسيس فورد کاپولا ميسر شد. بي شک فراخاستن از سايه ي سنگين پدران متعدد خود امر ساده اي نيست؛ پدراني هم چون خوئان رولفو، آگوستو روئا باستوس، آلِخو کارپنتيه، خوئان کارلوس اونتي، خوسه لساما ليما، گيليرمو گابررا اينفانته، آدولفو بيوئي کاسارس، و نيز خورخه لوييس بورخس، سزار وايه خو، پابلو نرودا و اکتاويو پاز؛ با بي شمار کتب درخشاني که پس از دو دهه از انتشارشان در سراسر جهان ترجمه شده و نسلي از نويسندگان آمريکاي لاتين را بر تارک ادبيات جهاني نشانده اند. اين امر براي نويسندگان نسل بعد از آن ها، بيش تر باري گران بود تا انگيزش؛ چون جهان هرچه بيش تر تشنه و منتظر « رئاليسم جادويي » سحرآميز بود. اکنون سال هاست که اين نحله ي ادبي را « باستا » نيز مي نامند و روز به روز صداي نويسندگان آن طنين بيش تري مي افکند. نزد نويسندگانِ اين نحله، شاهکارهاي ادبيات آمريکاي لاتين، نسبت به ديگر کلاسيک هاي ادبيات جهاني نه آثاري بيگانه اند و نه خويشاوند؛ و تازه مدت هاست که ديگر به منزله ي کتب موروثي شان شمرده نمي شوند. صداي معترض نويسندگان اين نحله، نخست با پديدآمدن حلقه هاي ادبي بازتاب يافت. اين اتفاق در ميانه هاي دهه ي نود با انتشار مجله ي کرَک روي داد. سخنگوي آن ها، ايگناسيو پاديلا ، خورخه وُلپي و الوئي اورز، در مانيفست خود خواستار آزادي تام براي آثار خود شدند و جوزف کنراد، فرانس کافکا و مارسل پروست را سرمشق خود ناميدند؛ و آگاهانه، رفتار و سلوکي گشوده بر جهان بر جهان برگزيدند. همه ي گونه هاي « رئاليسم جادويي » را کنار گذاشتند. گفتند: دوره و زمانه ي آن سپري و يک نواخت و کهنه شده است؛ و نيز بسياري از گفتارها و جدل ها در باب هويت قاره در اين ميان به گذشته تعلق دارند و آفرينش جهان هاي مستقل و رها از بوميت آمريکاي لاتين به خواست مقدم شان تبديل شد. مروري بر شرح حال نويسندگانِ پساپست بوم اين داستان ـ گزيده ها، نشان مي دهد که اغلب آن ها در مادرشهرهاي کشور خود و بعضي ها در حواشي محقر آن و يا حتي در زاغه ها زاده و بزرگ شده اند. پديده اي نوظهور، که همه جا دامن گسترده است. روبرتو بولانيو اين تحول را با کنايتي ظريف اين چنين توضيح مي دهد: « ما از طبقه ي متوسط و يا از پرولتارياي کمي تا حدودي مرفه، و يا از دودمان نسل دوم سوداگران مواد مخدر مي آييم و ديگر به هيچ وجه آرزو نمي کنيم با شليک گلوله سوراخ سوراخ شويم، بلکه دوست داريم پذيرفته شويم. »