زيبايي‌شناسي علم تازه‌اي است و از فلسفه سرچشمه مي‌گيرد. کتاب حاضر به معرفي و بررسي مقولة زيبايي‌شناسي مدرن در ژاپن اختصاص دارد. زيبايي‌شناسي مدرن را در ژاپن نيشي‌آمانه (1897-1829 م) پايه‌گذاري کرد و چندي بعد به عنوان يکي از رشته‌هاي دانشگاهي جديد در دانشگاه سلطنتي توکيو تدريس شد و ژاپني‌ها مقولة زيبايي‌شناسي را در ادب، هنر، انديشه و ديگر پايه‌هاي تمدني اين سرزمين پي گرفتند. مايكل مارا در بخشي از مقدمه مي‌نويسد: «زيبايي‌شناسان مقولات زيبايي‌شناسي را براي کاستن از آشفتگي‌هايي در کار آوردند که به جزئيت بر حسب امر کليت راه مي‌دهد. مساله جدل‌الطرفيني و احکام ذوقي در کانون مباحث زيبايي‌شناسي باقي ماند، و فنوني بنيادي در روش‌هاي زيبايي‌شناختي بار آورد و از آن ميان تحليل و تبديل «تفاوت» تاريخي به نوعي ويژگي مطلق، تاريخ را در برهه‌هاي خاص مطلوب و نمادين مطرح ساختند تا مگر تنوع جزئيت را با زبان عام‌فهم عينيت بيان کنند» نخستين بخش اين کتاب با عنوان «موضوع زيبايي‌شناسي» در قالب پنج عنوان «بهره يکم: نيشي آمانه و معرفي زيبايي‌شناسي در ژاپن»، «بهره دوم: تسوبواوچي شوءيوء و صداي مقاومت»، «بهره سوم: اوکاکورا کاکوزوء و ابطال مکتب هگلي»، «بهره چهارم: اوءنيشي هاجيمه و ايده‌آليسم، مسيحيت و شعر» و «بهره پنجم: تاکاياما چوگيوء و زيبايي‌شناسي ملت»، بر واکنش زيبايي‌شناسان ژاپني در برابر واژگان غربي که به زبان ژاپني وارد شده پرداخته است. به باور نويسنده اين کتاب، زيبايي‌شناسان ژاپني ناگزير بوده‌اند کلمه‌هاي تازه براي مفاهيمي مانند «زيبايي شناسي»، «ذهنيت»، «عينيت»، «حساسيت» و «تصور» وضع کنند تا مفاهيم بيگانه را براي دستاوردهاي هنري محلي به‌کار نبندند. فصل دوم کتاب با عنوان «مقوله‌هاي زيبايي‌شناختي» در قالب دو بخش با نام‌هاي «بهره ششم: اوءنيشي يوشينوري و مقوله زيبايي‌شناختي» و «بهره هفتم: ايجاد مقوله‌هاي زيبايي‌شناختي» به مساله دشوار کاستن از جزئيت در پي جويي ساختار واحد «کليت‌ها»، «آواره» و «يوجوء» مي‌پردازد. «آواره» و «يوجوء» که کانون همه مباحث در هنرهاي ادبي ژاپن است، در اصل از واژگان شعري ژاپن پيشامدرن است و در دوره مدرن که اين واژگان را به ترتيب براي رساندن «روح» در دوره‌هاي تاريخي هيان و کاماکورا به کار بردند، بار زيبايي‌شناسي يافت. بخش سوم کتاب با عنوان «بيان شعري» و در قالب دو بهره، «بهره هشتم: فضاي شعر: مکتب کيوتو و نيشي‌تاني‌کيجي» و «بهره نهم: ايما ميچي تومونوبو و «کالونولوژي» او» حاوي نمونه‌هايي از سخن دو فيلسوف برجسته ژاپني در موضوع بيان محلي شعر و دشواري اظهار از راه واژگان فلسفي زبان انديشه متافيزيکي غربي است. بخش چهارم کتاب با عنوان «پست‌مدرنيسم و زيبايي‌شناسي» است که در قالب دو بهره «بهره دهم: بازي آينه‌ها و ساکابه مه‌گومي» و « بهره يازدهم: پيچيدگي زيبايي‌شناسي و کاراتاني کوءجين» نيز به ذکر ديدگاه‌هاي اين دو فلسفه‌دان و منتقد ادبي در مورد زيبايي‌شناسي و پست‌مدرنيسم مي‌پردازد.