روش شناسي تاريخ هنر و تحليل هنري، بيانگر شيوه هاي متفاوت در تفسير هنر است. از آنجا که همه آثار هنري به نوعي معرف خالقان خود و فرهنگ آنها و همچنين متکي به رسانه هايشان هستند، هر اثر در نوع خود مي تواند پيچيده و احتمالا داراي معاني چندگانه اي باشد. نگارنده در کتاب حاضر، روش شناسي عمده اي را مورد بررسي قرار مي دهد که در رشته هاي متعددي چون روش شناسي رسمي، نگاه سنجي و نگاره شناسي، مارکسيسم، فمينيسم، زندگي نامه و خودزندگي نامه، نشانه شناسي ـ ساختارگرايي و پساساختارگرايي ـ و روانکاوي مورد استفاده قرار مي گيرد. افزون بر آن نگارنده در اين کتاب پاره اي از روش شناسي هاي خوانش تصوير، تنديس و آثار معماري را نيز بررسي کرده است. برخي از مباحث مندرج در کتاب به قرار زير است: بررسي کلي ماهيت هنر، شمايل نگاري و شکل گرايي، بررسي روش هاي مارکسيسم و فمنيسم، به عنوان روش هايي زمينه اي که هم از رويکردهاي شکل گرا و شمايل نگار بهره مي گيرند و کامل تر مي شوند و هم به بحث درباره آنها مي پردازند و بررسي روش شناسي هاي نشانه شناسيک منشعب از زبان شناسي، فلسفه زبان و نقد ادبي که رويکردهاي ساختارگرايي و پس از ساختارگرايي و ساخت گشايي را دربرمي گيرد.