در کتاب پيش رو مجموعه اي از جستارهاي گاپنيک گردآوري شده که به برخي از مسائل مهم شهري مي پردازند. نگاه نو و معمولا غافلگيرکننده ي او به مسائلي که بسياري از ما روزانه با آن ها سر و کار داريم، مطالعات فراوانش در حوزه ي تاريخ هنر و لحن قصه گويش، خواندن را به تجربه اي ارزشمند و دوست داشتني براي خواننده تبديل مي کند. «ديدار اتفاقي با دوست خيالي» تاکنون جوايز متعددي براي نگاه تيزبين و پردازش هوشمندانه‌ي مضمون در جستارها و نقدهايش دريافت کرده است. بعضي جستارهاي او را چنين ستوده‌اند: «هر جستارنويسي آرزوي نوشتن متني شبيه آن را دارد.» زندگي در شهرهاي مدرن و دوران معاصرْ تجربه‌هاي مشترکي براي ما به همراه دارد. حرف‌هايمان خيلي وقت‌ها شبيه هم مي‌شوند، وقت‌مان کم است، سرمان شلوغ است، از ترافيک مي‌ناليم، به ديگري تشر مي‌زنيم که «دو دقيقه سرت را از گوشي بکش بيرون»، دور هم جمع مي‌شويم تا فوتبال ببينيم و بعد سر ميز غذا درباره‌ي خوراکي‌هاي ناسالم و زندگي سالم در اين زمانه نظريه‌پردازي مي‌کنيم. تجربه‌هايي که اسمشان را مي‌گذاريم زندگي يا شايد زندگي مدرن، و بخشي جدانشدني از زنده بودن در اين دوران‌اند. گاپنيک از همين‌ها حرف مي‌زند؛ از تجربه‌هايي که توصيفشان مي‌تواند تصويري از زندگي‌هاي مشابه ما بدهد. اما تصوير به درد کسي مي‌خورد که خودش اين‌ها را نديده باشد. تصوير براي آيندگان مفيد است يا موجودات فضايي؛ اما هدف نوشته‌هاي گاپنيک توصيف جهان و ارائه‌ي گزارشي درباره‌ي آن نيست. با توصيف نمي‌شود به آن درک حسي مطلوب رسيد. در مقدمه‌اي بر بهترين جستارهاي امريکايي ???? نوشته: «جستار، در تعريفي نصفه و نيمه، متن کم‌وبيش کوتاهي است که در آن موضوع ظاهري نوشته با نيت واقعي‌اش تفاوت دارد و جُستارنويس خيال مي‌کند تفاوت اين دو را مي‌داند… جستار با موضوعي معمولي شروع مي‌شود - ماهي گلي مي‌ميرد - و در پايان، به موضوعي غيرمنتظره مي‌رسد: مرگ چيست؟» از نظر گاپنيک تفاوت بين ظاهر چيزها و معنايي که در باطنشان هست، همان معنايي که مي‌شود از دلش حس زنده بودن را کشف کرد، هسته‌ي اصلي جستار است. به اين ترتيب کار او بيشتر کنار زدن لايه‌هاي آشکار و نقب زدن به دل مفاهيم است.