بشر از ديرباز پرسش ارسطو را به چهار طريق پاسخ گفته است: فلسفه، علم، دين و هنر. و کوشيده تا به کمک آن‌ها معنايي براي زندگي بيابد. اما امروزه چه کسي جز براي گذراندن يک امتحان، هگل يا کانت مي‌خواند؟ علم که زماني مفسر و تبيين‌کنند? اصلي به حساب مي‌آمد، تعريف گنگ و پيچيده‌اي از زندگي ارائه مي‌دهد. کيست که بتواند فارغ از شک و ترديد به سخنان اقتصاددانان، جامعه‌شناسان و سياست‌مداران گوش بسپارد؟ درحالي‌که ايمانمان به ايدئولوژي‌هاي سنتي کمرنگ مي‌شود به منبعي بازمي‌گرديم که هنوز به آن اعتقاد داريم: هنر داستانگويي. در حال حاضر دنيا در چنان حجم وسيع و با چنان اشتهاي شديدي به مصرف فيلم، رمان، تئاتر و تلويزيون مشغول است که هنرهاي داستانگو به نخستين منبع الهام بشر که در جستجوي نظم و شناخت زندگي است بدل شده اند. عطش ما براي داستان انعکاسي است از نياز عميق بشر به يافتن الگوهاي زندگي نه صرفاً به عنوان يک عمل فکري و ذهني بلکه در قالب تجربه‌اي کاملاً شخصي و عاطفي. به کلام ژان آنوي نمايشنامه‌نويس، «داستان به زندگي شکل مي‌دهد.»