جامعه‌شناسيِ هنر دانشي ميان‌رشته‌اي است که با تاريخ فرهنگي، زيبايي‌شناسي، تاريخ هنر، انسان‌شناسي، روان‌شناسي اجتماعي، جامعه‌شناسي انتقادي، جامعه‌شناسي پيمايشي،... مرزهاي مشترک و نامشخص دارد. اين کتاب، نخستين درسنامه جامعه‌شناسي هنر به زبان فارسي است که درونمايه آن را نه «هنر و جامعه»، نه «هنر در جامعه»، بلکه «هنر به مثابه جامعه» تشکيل مي‌دهد. کتاب پس از مرور رويکردهاي متفاوت به موضوع هنر، از جمله رويکرد زيبايي‌شناختي، تاريخي و انتقادي، و بيان دستاوردهاي هر يک از آن‌ها و نقد عالمانه مدل‌هاي تحليلي گذشته، که برخلاف متعارف «شفافيت‌شان با بهره‌وري واقعي‌شان نسبت معکوس دارد»، رويکردهاي امروزي را که کمتر بار ايدئولوژيکي دارند و نيز کمتر معروف حضور متخصصان هستند، معرفي مي‌کند. نويسنده، با بررسي نظام‌مند مطالعات چهل سال اخير درباره جامعه‌شناسي هنر در اروپا و در امريکا، بدون آن که هر آينه مرعوب نام‌هاي بزرگ، چون ميشل فوکو يا پير بورديو گردد، که سهم‌شان در پيشبرد جامعه‌شناسي هنر مشکور است، با نقدي عفيفانه کاستي‌هاي جامعه‌شناسي سلطه فرهنگي (بورديو) را مطرح مي‌کند و در پايان چالش‌هاي کنوني جامعه‌شناسي را در رويارويي با مسئله هنر، به عنوان ناب‌ترين عرصه کنش اجتماعي (ميان توليدکننده، ميانجي و مصرف‌کننده هنر) به زباني دقيق و روشن توضيح داده و چشم‌اندازهاي تحقيقات ممکن در جامعه‌شناسي هنر را نشان مي‌دهد.