کتاب حاضر با طرح مسي?له‌ي بينايي، از طريق مطالعه‌ي سير تکوين مشاهده‌گرِ مدرن، چارچوبي تاريخي از دوره‌اي ترسيم مي‌کند که بينايي مبدل به مسي?له‌ي فلسفي جديدي شد که گسست تاريخيِ سازنده‌اي را در ادراک بصري نمايان مي‌کرد. اين‌جا تبييني از نحوه‌ي پيدايش و قوام‌يافتن سوژه‌ي مشاهده‌گر به منظور روشن‌ساختن ريشه‌هاي فرهنگ بصري مدرن اراي?ه مي‌شود؛ مشاهده‌گري که در نيمه‌ي نخست قرن نوزدهم پديد ا?مد و، ضمن بدل‌شدن به موضوع مطالعات علمي و قرارگرفتن در معرض سنجش‌هاي کمّي، ا?ماج روابط قدرت و شيوه‌هاي نوظهور مديريت اجتماعي بود. درک چنين سوژه‌اي مستلزم بازنگري در پيوندهاي متعاقبش با ديگر صورت‌هاي سوبژکتيويته است که طي همان قرن فرد را در مقام شهروند، کارگر، دانش‌ا?موز، بيمار، مجرم و نظاير ا?ن تعريف مي‌کرد. به اين ترتيب، گره‌خوردن روش‌هاي نظارت و مديريت اجتماعي با ابداعات و دستاوردهاي بصري قرن نوزدهم، يعني با فرايندي که در کل مي‌تواند به مدرن‌شدنِ بينايي تعبير شود، از تحول همه‌جانبه‌اي خبر مي‌دهد که به شکل‌هاي تازه‌اي از ديدن، و به ظهور تلقي جديدي از بينايي منجر شده است که عادت‌ها و تجربه‌هاي بصري امروزي‌مان بر پايه‌ي ا?ن‌ها استوارند. اين کتاب شرح و تبييني تبارشناسانه از همين فرايند مدرن‌شدنِ بينايي است. جاناتان کرري (1951-) منتقد هنري و مقاله نويسي است و استاد مير شاپيرو استاد هنر و تئوري مدرن در دانشگاه کلمبيا در نيويورک است. اولين کارهاي برجسته وي تکنيک هاي ناظر: درباره چشم انداز و مدرنيته در قرن نوزدهم (1990) و تعليق هاي ادراک: توجه ، ديدگاه و فرهنگ مدرن (2000) بود. وي مقالاتي انتقادي را براي بيش از 30 کاتالوگ نمايشگاه ، بيشتر در مورد هنر معاصر منتشر کرده است. سبک او غالباً به عنوان مشاهده اي آميخته با علمي طبقه بندي مي شود و يک موضوع غالب در کار او نقش چشم انسان است.