بي‌ترديد يکي از مهم ترين نوشته‌هاي انتقادي قرن ??ام مقاله‌ي «نقاش زندگي مدرن» اثر شارل پير بودلر شاعر و منتقد فرانسوي به شمار مي‌رود که در بيست و ششم نوامبر سال ????م در مجله فيگارو به چاپ رسيد. به طور قطع اين مقاله از اولين صورتبندي‌هاي نظري در باب مدرنيته است؛ مقاله‌اي که هوشمندانه در باب رابطه ميان امرتاريخي و امرشاعرانه تامل مي‌کند؛ و از فشرده‌ترين متن‌هاي نظري-انتقادي است که پژواک آن يک سده بعد در کل نظريه انتقادي طنين انداز مي‌شود. بودلر در «نقاش زندگي مدرن » مي‌گويد شاعر يعني هنرمند خلاق، فارق از رسانه‌اش، انساني است دو وجهي که هم احساس کرده و هم احساسات خود را تجزيه و تحليل مي‌کند؛ انديشه انتقادي او پشتيبان کار خلاقه‌اش (کار هنري‌اش ) است و اين دو نه تنها از هم جدا نيستند بلکه بدون يکديگر امکان زيست ندارند. او در اينجا کار خلاقانه را متناسب با انديشه انتقادي در نظر مي‌گيرد؛ در نتيجه اين سبب آن مي‌شود که تمايز نقد و آفرينش هنري در نظر بودلر محو شود. همچنين او در اين متن به روشني نشان مي‌دهد که مرزي ميان نقد و آفرينش هنري وجود نداشته و حتي اين دو مکمل يکديگر نيز هستند. از طرفي او در اين مقاله اشاره مي‌کند که لذت نقطه شروع رو به رو شدن ما با يک اثر هنري است. اما هنرمند منتقد گامي فراتر مي‌گذارد تا چرايي و سرچشمه اين لذت را تحليل‌کند. و او سر انجام موفق مي‌شود اين تکانه نخستين لذت را به آگاهي و دانش بدل کند. بودلر به دنبال نقاش زندگي مدرن مي‌گردد و نقاشاني چون: دلاکروا، دوميه، انگر، کوربه و… را بررسي مي‌کند و در آخر فرد گم نامي را به عنوان نقاش زندگي مدرن معرفي مي‌کند. بودلر در اين متن از زيبايي مدرن صحبت کرده و نشان مي‌دهد، نقاش زندگي مدرن کسي است که خودش را وقف« زندگي در حال گذر وتمامي دلالت هاي پايداري که اين لحظه در خود جاي داده» مي‌کند.