کتاب کي؟ (راه‌هاي علمي زمان بندي عالي) نويسنده در اين كتاب آخرين تحقيقات و اطلاعات زمان‌سنجي خود را همراه با توصيه‌هايي عملي و کاربردي براي ساخت يک زندگي غني‌تر و پربارتر در اختيار شما قرار مي‌دهد. همه شما مي‌دانيد که زمان‌بندي از اهميت بالايي برخوردار است. اما مشکل اينجاست که چيز بيشتري از آن نمي‌دانيد. زندگي شما جرياني بي‌انتها از تصميمات «کِي» است. مرتب در حال يافتن پاسخ پرسش‌هايي همچون: که کي شغل‌تان را عوض کنيد، کي به کلاس خاصي برويد، کي تصميمات جدي درباره پروژه يا شخصي خاص بگيريد و مواردي از اين قبيل هستيد. دنيل اچ. پينک به شما نشان مي‌دهد که زمان‌بندي يک علم است. ترکيبي از تحقيقات چند منظوره و ميان ‌رشته‌اي که به شرايط انسان ديدگاهي نو و جديد دارد. به علاوه راهنمايي مفيدي براي هوشمندانه‌تر شدن زندگي و ايده‌آل‌تر شدن آن ارائه مي‌دهد. پرسش‌ نخست کتاب کي؟ در مورد خود زمان است (مطالعه تاريخچه زمان از نخستين صفحات شاخص آفتاب در مصر باستان تا ساعت‌هاي مکانيکي قرن شانزدهم اروپا و تا ظهور مناطق زماني در قرن نوزدهم) و خيلي زود متوجه مي‌شويد که چيزهايي را که شما واحدهاي «طبيعي» زمان مي‌دانيد فقط حصارهايي هستند که اجدادتان براي محاصره زمان ساخته‌اند. دوم اينکه ساعت‌ها و هفته‌ها همه اختراعات انساني هستند. به نظر دانيل بورستينِ مورخ «بشر فقط با تعيين آن‌ها مي‌تواند از يکنواختي مکرر طبيعت رها شود». اما بر اساس تئوري يکنواختي مکرر بورستين، يک واحد زماني از کنترل انسان خارج است. او در سياره‌اي زندگي مي‌کند که با سرعتي ثابت و الگويي مشخص حول محور خود مي‌چرخد و او را در معرض بازه‌هاي منظم تاريکي و روشنايي قرار مي‌دهد. انسان هر چرخش زمين به دور خود را يک روز مي‌نامد. شايد روز مهم‌ترين روش او براي تقسيم‌بندي، پيکربندي و ارزيابي زمان باشد. بنابراين در بخش اول کتاب به تحقيق درباره زمان‌بندي پرداخته شده است. دانشمندان از ريتم روز چه آموخته‌اند؟ چگونه مي‌توان از اين اطلاعات براي بهبود عملکرد، ارتقاي سلامتي و افزايش رضايت‌ استفاده کرد؟ و چرا همانطور که داستان کاپيتان ترنر نشان داد، نبايد تصميمات مهم را عصرها اتخاذ کرد؟ جملات برگزيده کتاب کي؟ راه‌هاي علمي زمان بندي عالي: - زمان موضوع اصلي نيست، همه ماجرا است. - خوش‌شانسي در اول راه مهم‌ترين اصل است. - غرق شدن در کاري عالي و بزرگ، نهايت شادي است. - داشتن پايان شاد فقط به اين بستگي دارد که داستان‌تان را کجا تمام کنيد. - وقتي خودتان وسط داستاني باشيد، ديگر براي‌تان داستان نيست و توهم، سرگيجه، تاريکي، کوري، بقاياي شيشه‌هاي خرد شده و چوب‌هاي متلاشي را احساس مي‌کنيد.