کآشوب حجم عجيبي از اتفاقات بسيار خوب را در خودش رقم زده است. افراد گوناگون با نگاه ها و حس و حال هاي مختلف يک واقعه را تعريف کرده اند اما وقتي وارد روايت ها مي شوي، حس مي کني هر روايت به دنيايي غير از روايت ديگر تعلق دارد. اين پراکندگي را جز در يک چيز، يعني پايبندي به روايت واقعي، در بقيه ي موارد مي توان ديد؛ از سبک روايت و اينکه مثلاً راوي چندم شخص است تا مضمون روايت ها و اينکه هر نفر به کدام بخش از اين رويدادِ واحد اما پر جزئيات پرداخته . اصلاً وقتي کآشوب را مي خواني ناگهان يکه مي خوري که وه! در اين حادثه ي تکراريِ دم دستي که همه هم ديده ايم، چقدر اتفاق نديده و زاويه ي نرفته هست. کآشوب را همان اندازه که مي توان مجموعه روايتي ديد که بايد خواند و از نگارگري راويانش و تصويرهاي جذابي که به چمشت مي دهند، لذت برد، مي توان حتي يک پژوهش اجتماعي شمرد و با نگاهي ديگر در پي چيزي غير از احساس خوشِ خواندن روايت هايي نرم بود. کآشوب را حتي مي توان الگويي درست براي يک کار جمعي ديد و در پي راز هايش برآمد و تقليدش کرد.