نويسنده با اين مقدمه کتاب را آغاز کرده‌است: ايده اوليه «عقلِ مُستعار» را که ايده مناقشه ‏برانگيزي در مطالعات تکميلي «دين» و «ادب» بود، با سيد مرتضي آويني در ميان گذاشتم. تبسم شيريني بر لبانش نقش بست. گفت‏وگوي ما تقريباً 45 دقيقه‏ به طول انجاميد و مقرر شد، بعد از اتمام هر فصل، تصويرِ نسخه‏‌اي از آن را برايش ارسال کنم. فروردين 1372، درحالي‏که هنوز فصل اول را به پايان نرسانده بودم، خبر ناگهاني شهادت او به ‏يک‏باره مرا زمين‏‌گير کرد. احساس کردم ديگر انگيزه‌‏اي براي ادامه کار ندارم. دو سال تمام اين احساس با من بود. وي ادامه مي‌دهد: پاييز 1374، وقتي به استخدام راديو درآمدم، نفسِ تغيير حوزه کار از بنياد پژوهش‏‌هاي اسلامي به صدا و سيماي مرکز خراسان رضوي خودبه‌خود روحيه‌‏ام را نيز تغيير داد. دوباره «عقلِ مُستعار» را به دست گرفتم. اولين سياهه کار را، که خالي از ايراد نبود، براي مطالعه به سيدجواد رسولي، مدير وقت انتشارات آهنگ قلم، دادم. او بدون کمترين چشم‏‌داشت، با بزرگواري تمام، «متن» را با دقتي ستودني خواند و ويرايش کرد. حاصل کار او مرا به بازنويسي مجدد واداشت. وضيعي درباره نمايه و فرهنگ اعلام اشخاص و همچنين ويراستاري اثر اينگونه مي‌نويسد: در حين بازنويسي بود که متوجه شدم صرفِ آوردنِ نمايه اشخاص در پايانِ کتاب، در صورتي که خواننده نياز به کسبِ آگاهي مختصري از شرح‏ حالِ برخي شخصيت‏‌هاي بزرگِ نام‏برده در متن داشته باشد، از مطالعه و تحقيق کفايت نمي‌‏کند. از سوي ديگر، کاملاً مشخص بود که بدونِ آوردن آن‏ها، يعني بيانِ مختصري از شرح حال‏‌ها، نيز متن يک چيز کم دارد. اين خلأ و مشکل را با مهندس محمدتقي پاينده، ارزيابِ ارشدِ راديو، در ميان گذاشتم. او گفت: «تنها راه چاره اين است که، علاوه بر نمايه اشخاص، يک بخشِ ديگر به متن اضافه شود با عنوانِ فرهنگِ اعلامِ اشخاص.» ديدم درست مي‏گويد. فرهنگِ اعلامِ اشخاص مي‏‌تواند اين خلأ را پُر کند. با اينکه مي‏‌دانستم اين کار «خلاف قاعده کتاب‏نويسي» است، قبول کردم. او نيز، بدون اينکه از وي خواسته باشم، با گشاده‏‌رويي تمام، پيشنهاد داد حاضر است زحماتِ فراهم آوردنِ اين اعلام را، که اکنون ضميمه متن است، عهده‏‌دار شود. من سکوت کردم و او بلافاصله دست ‏به کار شد. پس از اتمام کار، استاد ارجمندم، جناب آقاي محمدجواد کاميابي آبکوه (ويراستار وقت انتشارات علمي ـ فرهنگي)، از راه رسيد و پيشنهاد داد که دوست دارد متن را ويرايش حرفه‌‏اي کند. و اين‏چنين بود که، به کمک خدا و دوستان، «عقل مستعار» به خوانش و ويرايش حرفه‏‌اي و نهايي رسيد. اکنون که اين سطور را مي‏‌نويسم چهره درخشان شهيد سيدمرتضي آويني، با همان تبسم شيرين، جلوي چشمم هست.