دکتر شفيعي کدکني در "شاعر آينه ها" چند مقاله ارزشمند پيرامون سبک هندي و بويژه سبک بيدل و بيدل شناسي را به همراه گزيده اي از غزليات و رباعيات او ارايه کرده است، که راهنماي بسيار خوبي براي درک ظرايف شعر بيدل دهلوي است. شايد نام بيدل در ميان شاعران فارسي زبان در ايران چندان پرآوازه نباشد ولي با کليدهايي مانند تصاوير پارادوکسي ، حس آميزي ، وابسته هاي عددي ، تجريد و تشخيص و همچنين معرفي فرهنگ تداعي هاي (خوشه هاي خيال- شبکه تصويرها) بيدل که دکتر کدکني در اختيار خواننده قرار داده اند و همچنين گزينش 282 غزل و شصت رباعي از ميان انبوه (حدود صد هزار بيت ) اشعار بيدل در "شاعر آينه ها"، پس از ساليان نام اين شاعر توانا را در ايران زنده شده است. در آغاز کتاب برمي خوريم به اين نبشته از جناب کدکني که آنرا به شاعران جوان اهدا کرده است: " اين مجموعه را به همه ي شاعران جواني که در گستره ي زبان فارسي دري مي کوشند با ابتذال «فکر» و « زبان » بگونه اي سنجيده و ژرف، مبارزه کنند تقديم مي کنم." از همين نبشته برمي آيد که برداشت جناب کدکني از « فکر» و « زبان » بيدل معني آفرين، سطحي بوده است که آن را « ابتذال » پنداشته، شاعران جوان را نيز هوشداري مي دهد تا بسان خودش به گونه ي سنجيده و ژرف، مانند کتاب شاعر آيينه ها، به مبارزه برخيزند. بدين معني که بيدل، زبان و فکر را خوار کرده است و شما اي نسل جوان به مبارزه برخيزيد. براي آن هايي که در قلمرو زبان و فرهنگ و به خصوص ابوالمعاني بيدل مي انديشند، اين کوتاه نبشته، حاصل تمام کتاب را مي رساند و نيازي براي ورق زدن در اين کتاب محسوس نمي شود محمدرضا شفيعي کدکني در نوزدهم مهرماه ???? در کدکن ( نيشابور ) در خراسان[?]شفيعي کدکني سرودن شعر را از جواني به شيوه? قدمايي آغاز کرد و پس از چندي به سبک نو مشهور به نيما يوشيج روي آورد. با انتشار دفتر شعر در کوچه باغ هاي نشابور نام آور شد. آثار شفيعي را مي توان به سه گروه انتقادي و نظري و مجموعه اشعار خود وي تقسيم کرد. آثار انتقادي اين نويسنده، شامل تصحيح آثار کلاسيک فارسي و نگارش مقالاتي در حوزه نظريه ادبي مي شود، که بخشي از آن ها در زير آورده شده اند. در ميان آثار نظري شفيعي کدکني کتاب موسي... قسمت هايي از کتاب شاعر آينه ها: هم زبانان ما در خارج از مرز هاي کنوني ايران، و همه ي کساني که فرهنگ و سنت ادبي آنان با سنت شعر فارسي مرتبط است، بيدل را در کنار حافظ و در مواردي بيشتر از حافظ مي پسندند و از شگفتي ها اين که در ايران، حتي تحصيل کردگان رشته ي ادبيات، و بسياري از شيفتگان جدي شعر، او را نمي شناسند، حتي بسياري از آنان نام او را نشنيده اند. شايد چنين امري در مورد هيچ شاعري، در تاريخ ادبيات هيچ ملتي ديده نشده باشد. بي گمان همه ي دوستداران شعر، آمادگي کامل براي التذاذ از شعر او را ندارند. يا بهتر است بگويم: بيدل کشوري است که به دست آوردن ويزاي مسافرت بدان، به آساني حاصل نمي شود و به هر کس اجازه ي ورود نمي دهد ولي اگر کسي اين ويزا را گرفت تقاضاي اقامت دايم خواهد کرد. شايد به اين حساب او در ميان بزرگان ادب ما، دير آشنا ترين چهره ي شعر فارسي باشد. پس به آن ها که شعر را با همان عجله ي مي خوانند که روزنامه يا رمان بينوايان يا هزار و يک شب را توصيه مي کنم که بيهوده وقت عزيز خود را درين راه صرف نکنند. شعر بيدل معماري جديدي است، با هندسه اي ويژه ي خويش. التذاذ از آن بايد از رهگذر مقداري حوصله و اندکي آشنايي با رمز ها و کليد هاي خاص شعر او باشد. "وقتي خواننده ي با فضاي شعري او آشنا شد و نوع تداعي ها و طرز برقرار کردن هماهنگي ميان عناصر معنوي شعر را دريافت، اندک اندک با جهان بيني و طرز فکر او آشنا مي شود و با شاعري عارف و سراينده ي که از دانش و فضيلتي بسيار برخوردار است روبرو مي شود." "جهان کورانه دارد سعي نخجيري به تاريکي به هر کس وارسي مي افکند تيري به تاريکي امل سست است از نيرنگ اين چرخ کهن يکسان خيالي چند مي ريسد زن پيري به تاريکي" "قيامت مي کند حسرت مپرس از طبع ناشادم که من صد دشت مجنون دارم و صد کوه فرهادم" "بسکه بي روي تو، خجلت، کرد خرمن زندگي بر حريفان مرگ دشوار است بر من زندگي".