نماي نزديک:اسماعيل امامي و همسرش مريم احدپور در کتاب «ساعت 1:25َ شب به وقت بغداد» پاي خاطرات تلخ و شيرين سال‌هاي جنگ و اسارت عادل خاني از آزادگان استان اردبيل نشسته‌اند و خاطرات اين اسير ايراني را ثبت و تدوين کرده‌اند. اين مصاحبه‌ها بيشتر در منزل عادل انجام شده و در بعضي جلسات خانواده وي نيز پاي صحبت روايتگران کتاب قرار گرفته‌اند. در اين کتاب صنوبر فرياد (مادر عادل خاني) خاطراتي خواندني و جذاب را بيان مي‌کند که به قول روايتگران کتاب به سادگي نمي‌توان از آن‌ها گذشت زيرا نشستن پاي صحبت مادران رزمنده مي‌تواند ابعاد تازه‌اي از دفاع هشت ساله ايران را در پشت جبهه‌ها روشن کند. خواننده در تک تک صفحه‌هاي اين کتاب مي‌‌تواند نظاره‌گر دلاوري‌ها، استقامت و پايداري آزادگاني باشد که در دفاع از ميهن هر گونه شکنجه‌اي را تحمل کرده و خم به ابرو نياورده‌اند. امامي و احدپور در اين مصاحبه‌ها که کار گفت‌وگو و تدوين آن دو سال به درازا کشيده روايتگراني هستند که با درد و رنج اسيران جنگي آشنا مي‌شوند زيرا تنها يک خاطره را بازگو نمي‌کنند بلکه در کنار يک خاطره، خاطرات ديگر اسراي جنگي را نيز براي خواننده به تصوير مي‌کشند. خاني در اين کتاب، خاطرات چهار سال و سه ماه و پنج روز اسارتش را به شکلي اثرگذار و دقيق براي مصاحبه‌کنندگان و خوانندگان روايت کرده است. پايان‌بخش کتاب «ساعت 1:25َ شب به وقت بغداد»، تصاويري از او در جبهه‌هاي جنوب به همراه نامه‌هايي است که براي خانواده‌اش نوشته است. اسماعيل امامي(نويسنده): اين کتاب روال داستاني دارد اما بر پايه خاطرات خاني است. بهترين ويژگي اين خاطرات حسن صداقت راوي در گفتن خاطرات است. شخصيت خاني مثل اکثريت اشخاص جامعه است و نوع نگاه او نه سياه و نه سفيد، بلکه خاکستري است. از کتاب:روزهاي سختي را مي‌گذرانديم... بعثي‌ها براي زدن اسرا از کابل فشار قويِ لُخت‌شده و انواع باتوم و تسمه‌ ماشين‌آلات سنگين استفاده مي‌کردند. از بيني، گوش، مژه‌ها و زبان اسرا انبرقفلي آويزان مي‌کردند و با انبردست دندان‌هاي اسرا را مي‌شکستند. سربازان عراقي بچه‌ها را لخت کرده و آن‌ها را روي موزاييک مي‌کشيدند. پوست بدنشان کنده مي‌شد و مي‌سوخت. پايمان را به فلک بسته و باسيم لخت‌شده به کف پايمان مي‌زدند. مواد شوينده و پودر رختشويي را به خوردمان مي‌دادند. صفحه 75