«زندگي عزيز» مجموعه داستاني نوشته آليس مونرو، نويسنده کانادايي برنده جايزه نوبل ادبيات ???? است. اين کتاب نمونه موفقي از توصيف دنياي انديشه و هنر تصويرپردازي در داستان‌نويسي است و خواننده را با جزئيات زندگي مردمي خاص درگوشه‌اي از جهان آشنا مي‌کند؛ مردمي که مانند ما فکر نمي‌کنند ولي در ويژگي‌هاي انساني، تفاوتي با ما ندارند. آنچه دراين کتاب چشمگير است، همسويي نگرش نويسنده با روندِ ساده زندگي و هماهنگي شيوه توصيفي او با گذرانِ آرام و هموار زندگي است. آليس مونرو، با متانت به زندگي و حادثه هاي آن نگاه مي‌کند. به نظر او، آرامش روحي در نتيجه پذيرفتن تماميت زندگي است. زندگي را نمي‌توان خلاصه کرد يا بخش‌هايي از آن را برگزيد و پذيرفت و بخش‌هاي ديگر را ناديده گرفت و انکار کرد. انسان توان حذف خاطراتِ بَد و ناخوشايند زندگي را از ذهن و جانِ خود ندارد. هنر آدمي در اين است که خاصيت گَزَندگي و ويرانگري را از آن‌ها بگيرد و به کساني که در اين گونه خاطرات حضور دارند و مسئول ايجاد ناگواري و تلخي هستند، با عطوفت و بخشايش بنگرد. نفرت، ذهن و جان ما را مسموم مي‌کند و چنان تغييري در احساس و ادراک ما مي‌دهد که ديگر قادر به لذت بردن از طعم هستي نخواهيم بود. مونرو در داستان «قطار» بهتر و صريح‌تر از هر جاي ديگر، اين حقيقت را بازگفته است. داستان‌هاي مونرو در اين کتاب کشش ماجراجويانه و کُنش‌هاي هيجان‌آور ندارند. مگر وقتي در زندگي واقعي مورد تجاوز و توهين قرار مي‌گيريم، دچار هيجان مي‌شويم؟ به نظر مونرو، اين انساني نيست که ما باخواندن فجايع و ناکامي‌هاي زندگي ديگران، احساس لذت ناشي از خوانش داشته باشيم. سرگرم شدن با تلخي‌هاي ديگران، شايسته انسان نيست. وظيفه داستان شايد اين باشد که ما را در جريان واقعيت زندگي ديگران قرار دهد تا با ادراک تجربه‌هاي ديگران از هر آنچه غيرانساني است پرهيز کنيم.