معرفي کتاب زماني براي بزرگ شدن کتاب زماني براي بزرگ شدن داستان بلندي است با محوريت دو جنگ؛ يکي جنگي که در پوسته بيروني قصه و در جغرافياي متن از ابتدا تا انتها حضوري دائم دارد، و ديگري جنگي دروني در لايه هاي زيرين اثر براي باز پس گرفتن غرور. داستان به حضور يک جوان جنوب شهري در جبهه براي اعاده حيثيت از خانواده اش مي پردازد؛ حيثيتي که پيوستن برادر بزرگترش به نيروهاي منافقين و شرکت در بمب گذاري ها آن را لکه دار کرده است. محسن مومني زباني پاکيزه و نثري روان و منسجم دارد و در داستانش از توصيف دقيق جزئيات و روابط آدم ها و فضاي داستان لحظه اي غافل نمي شود. چرا که داستان او، داستاني مبتني بر حادثه و اتفاق هاي بزرگ نيست؛ بلکه داستاني است که بر پايه روابط عادي ميان آدم ها در جنگ پيش مي رود و در مسير خود به تحولي آرام و دروني در قهرمان اصلي منجر مي شود. در اين زمينه پرداخت ظريف و حساب شده عناصر و جزئيات داستان، کمرنگي فراز و فرودهاي در قصه را جبران کرده و بار جذابيت داستان را به دوش کشيده است. شخصيت ها در داستان مومني بدون اغراق و شعارزدگي تصور مي شوند. آن ها آدم هايي چند بعدي اند که حضورشان در جبهه مانعي براي تصوير کردن وجوه مختلف شخصيتي مثل خشونت، خشم، ضعف و ديگري خصائل انسانيشان نيست. گزيده اي از کتاب زماني براي بزرگ شدن: ... باز اطراف را نگاه مي کنم. باز بادي برخاسته ودرخت هاي بلوط را تکان مي دهد.گاهي يک صداهاي مبهمي با خودش مي آوردو دل آدم را خالي مي کند.بدوبيراه مي گويم وبه کساني که بايد مي آمدند سرشب جايشان را با ما عوض مي کردند ولي حالا گم شده اند فکر مي کنم. اگر آنها گيج بازي درنمي آوردند و گم نمي شدند، حالا ما اينجا نبوديم. لابد برگشته بوديم عقب وبعد از اين همه خستگي و جان کندن، يک دل سير مي خوابيديم. اما وقتي به ياد بچه ها مي افتم و اتفاق هايي که دراين دوشب وروز برايمان پيش آمده، از خودم بدم مي آيد.مگر ديگر مي توانم بي خيال بخوابم؟مگر به اين زودي عمو جعفر از يادم مي رود؟اصلا مگر مي شود تا آخر عمر هم بهنام را فراموش کرد؟