كتاب دل هاي لرزان درست جلوي مدرسه دخترانه، يک بارِ ديگر افتاده بودم توي چاه. چاهي که ميلاد برايم کنده بود و نرگس با تنها دستِ سالمش هلم داده بود توي آن. هرچه دست و پا مي زدم پايين تر مي رفتم. توي دلم گفتم: «اي کاش عاقل بودي، نرگس! اي کاش به من رحم مي کردي. » بعد به ديوار تکيه دادم و چشم هايم را بستم. توي خيال، زورم به او مي چربيد. صدايش زدم. دستپاچه دويد بالاي سرم. دست چپش چند بار عقب و جلو رفت و خورد به شکم و پشتش. سعي کردم به دستِ آويزانش نگاه نکنم. در چشم هايش دقيق شدم و غريدم: «عاشق شدي، بي شعور؟! نامه مي نويسي؟ نامه را که به زبان آوردم، لرزيد و گريه کرد. کيف کردم. صدايم را کلفت تر کردم: «زير مشت و لگد سياهت مي کنم! فکر کردي بزرگ تر نداري؟!