کتاب بيشعورها (نظريه‌اي درباره دونالد ترامپ) کتاب بيشعورها نظريه‌اي درباره دونالد ترامپ اثر آرون جيمز، به واکاوي شخصيت ترامپ مي‌پردازد. اين کتاب به هيچ‌وجه، به اين مسئله که آيا ترامپ يک بيشعور هست يا خير نمي‌پردازد چرا که در اين مورد، اجماع گسترده‌اي وجود دارد. اصلا همين بيشعوري باعث شده که ترامپ همين هوادارانش را جذب کند. در واقع سوال اين است که ترامپ دقيقاً به کدام گونه‌ي موجود در اکوسيستم بيشعوري، تعلق دارد؟ آرون جيمز در کتاب بيشعورها آورده است: نوشتن در مورد دونالد ترامپ را پيش از به شهرت رسيدن وي در عرص? سياسي آغاز کرده بودم و در ابتدا، دربار? اينکه او را در چه گروهي جاي بدهم، ترديد داشتم. از خود پرسيدم آيا اين مرد صرفاً يک بيشعور است يا يک آدم لوده؟ من در جواب اين‌طور نوشتم: دونالد ترامپ فقط دوست دارد در راديو و تلويزيون مطرح باشد. او در مستند سيب‌زميني‌هاي کوچک؛ چه کسي ليگ فوتبال ايالات متحده را نابود کرد؟ به طور متقاعد کننده‌اي به عنوان يک بيشعور به تصوير کشيده شد. به نظر مي‌رسد دونالد ترامپ حساسيت فوق‌العاده‌اي نسبت به دست‌هايش دارد. اين قضيه از آن‌جا شروع شد که، مجل? اسپاي از سال 1998 به بعد، دائماً او را نوکيس? کوتاه انگشتي خطاب مي‌کرد. ترامپ بارها تلاش کرد به اين اتهامات پاسخ دهد، البته او با اين قضيه که يک ثروتمند نوکيسه، بي‌نزاکت و ضد روشنفکر ناميده شود، مشکلي نداشت. به گفت? گريدون کارتر، از بنيانگذاران مجله اسپاي، مشکل ترامپ، خطاب شدن به عنوان يک کوتاه انگشتي بود. اين کنجکاوي دربار? انگشتان ترامپ و حاشيه‌هاي آن چگونه به عرص? سياست امريکا کشانده شد؟ جواب به يکي از بزنگاه‌هاي تاريخي ايالات متحده، يعني مناظره‌هاي رياست‌جمهوري در سال 2016 برمي‌گردد که در آن سطح ادب و نزاکت در ادبيات سياسي امريکا سقوط کرد. در يکي از مناظره‌ها مارکو روبيو، سناتور فلوريدا، انگشتان کوتاه ترامپ را به سخره گرفت. در مورد نحو? عملکرد سيستم سرمايه‌داري بيشعور در عرص? سياسي، بايد گفت اين سيستم مانند سيستم کارآفريني بازار عمل مي‌کند، اما ديگر «دستان نامرئي» آدام اسميت در کار نيست که بخواهد امور را به نفع همگان اعمال کند. کارآفرينان سياسي در داخل و خارج ادارات دولتي، بذر تفرقه را در ميان رأي‌دهندگان مي‌پاشند، سپس با به خشم آوردن مردم، آن‌ها را در مسيري هدايت مي‌کنند که برايشان قدرت و سود به همراه دارد. ترامپ، به‌رغم ضعف‌هايش، براي کساني که به سيستم موجود بي‌اعتمادند و آن را حقير مي‌دانند، همچون کورسوي اميدي براي تغيير وضع موجود و ادام? ابرقدرتي ايالات متحده است. در اين سيستم فاسد، پيشرفت با برنده شدن يک بيشعور در رقابت بيشعوري هم‌معني مي‌شود و اين پرسش پيش مي‌آيد: آيا ممکن است که يک بيشعور تمام عيار، چنين لطف بزرگي در حق ما انجام دهد و با فساد مبارزه کند؟