اين کتاب با تقسيم مباحث مربوط به انقلاب به سه بخش مباحث نظري، تاريخي و آسيب‌شناسانه در پس کاوش نظري انقلاب اسلامي ايران است. انقلاب نيز مانند هر پديده ديگري به نسبت پارادايم پژوهشگران، معنا و وجود متفاوتي پيدا مي‌کند که نگارنده کتاب نيز از اين قاعده مستثني نيست. بررسي شکل‌شناختي تحولات سياسي جهان در قرن بيستم، به ويژه ظهور مارکسيسم در بيش از نيمي از جهان طي اين سده، ظاهراً مويد تصويري است که بر خارج شدن مضامين مذهبي از کانون توجهات جمعي دلالت دارد آنچنان‌که از زبان شاخص‌ترين چهره‌هاي سياسي و فرهنگي اين عصر، بارها و بارها دوران پايان کلان‌روايت‌ها و مرگ اسطوره‌ها و معنويت اعلام شد؛ کتاب «انقلاب و فرهنگ سياسي ايران» با در نظر داشتن اين مساله و تأکيد بر اين نکته که پيروزي انقلاب اسلامي سال 1357 در اساس جرياني به کلي مغاير با روند وقايع جهاني در قرن بيستم به شمار مي‌آيد، سامان پذيرفته است. مؤلف با رويکردي بومي و ملي به مضامين مندرج در فرهنگ سياسي ايران مراجعه کرده و از منظري کاملا جديد به بازتعريف انقلاب و مؤلفه‌هاي سياسي و اجتماعي موثر در آن مي‏پردازد که مي‌توان از آن به ديالوگ نويسنده با هنجارهاي درون‌گفتماني انقلاب تعبير کرد. اين ويژگي که با توجه به دلايل ارائه شده از سوي حميدرضا اسماعيلي، برآمده از جوهره راستين انقلاب بوده و ضرورتي غيرقابل چشم‌پوشي نزد کليه پژوهشگران اين حوزه تلقي مي‌شود، عمده‌ترين خصيصه اين کتاب است؛ خصيصه‌اي که ارزش و اهميت مضاعفي به کتاب مي‌بخشد و موجب مي‌شود مطالعه آن براي خوانندگان علاقه‌مند به اين عرصه تجربه‌اي تازه و فرح‌بخش باشد. از اين رو صرف‌نظر از هر نوع ارزش‌گذاري و بحث در جوانب علمي اثر، بايد از اين جسارت علمي نويسنده و تهوري که در بنياد نهادن طريقي نو در امر پژوهش از خودش نشان داده تقدير کرد و اين رويه او را ستود ؛ چراکه بي‌ترديد اجتناب از ورود در راه‌هاي کوفته و هموار شده پيشينيان که گاه از فرط تکرار به شدت ملال‌آور و کم‌ثمر مي‌نمايد، حتي اگر منجر به نتايج ناصحيحي بشود هم باز سهم آن در گشايش مسيرهاي تازه و ايجاد تحول در روندهاي پژوهشي کشور در عرصه تحقيق محفوظ است.