هنريک‌ ايبسن‌ (1906-1828) را از پايه‌گذاران رئاليسم‌ در تئاتر اروپا مي‌دانند؛ تئاتري که شيو? شخصيت‌پردازي‌ و نحو?‌ ارائ? زبان‌ نمايش‌ را به زندگي عادي شهروندان خيلي نزديک مي‌کند. اما اين نزديک‌شدن به زندگي عادي در مکتب رئاليسم چنان است که هر بازنمايي طبيعي‌نگارانه را نتوان کاري رئاليستي دانست. ادك (مرغابي) وحشي (????) نمون? برجست? يک تئاتر رئاليستي اما نوسوفوکلي است، زيرا نويسنده در آن توانسته است عقل و احساس، نماد و واقعيتِ روزمره، زبان روزمره و شعرگونگي آن را به تعادلي خيره‌کننده برساند (يعني کاري که سوفوکل در درام يونان باستان کرد) و با اين‌کار، از طبيعي‌نگاري فاصله بگيرد. ايبسن‌ در اردك وحشي، به‌عنوان الماس تراژديِ شهرنشينان که راهگشاي تئاتر رئاليستي نيز هست، با تأکيد بر انسان متوسط، اين‌ سه‌ اصل‌ را با استادي رعايت مي‌کند. او‌ که‌ در جواني‌ در داروخانه‌ کار مي‌کرد و در غيبت‌ داروساز خودش‌ نسخه‌ مي‌پيچيد و دارو تجويز مي‌کرد، از تجاربش‌ استفاده ‌‌کرد و به‌ اين‌ نتيجه‌ ‌رسيد که‌ در آزمايشگاه‌ زندگي‌ و تئاتر نيز از ‌روش‌ آسيب‌شناسي‌ استفاده ‌کند: براي‌ شناخت‌ ويروس‌ يا قارچ‌، نخست نمونه‌برداري مي‌کنند، آن‌ را کشت مي‌دهند و سپس زير ميکروسکوپ‌ مطالعه‌ مي‌کنند. همچنين از آنجا که در درام رئاليستي تأکيدي بر قهرمان يا چهر? اصلي نيست، اردك وحشي به گروهي از اين آدميان متوسط مي‌پردازد و نمايشنامه‌ بر محور چند شخص‌ مي‌چرخد. در اردك‌ وحشي‌ هيچ‌‌يک‌ از اشخاص‌ نمايشنامه‌ آدم‌هاي‌ خارق‌العاده‌اي‌ نيستند. در اين نمايشنامه، گرِگيرش شبيه‌ دکتر استوکمان‌ در دشمن‌ مردم است‌. اما اگر دکتر استوکمانِ‌ آرمان‌خواه‌ در پاره‌اي‌ موارد خارق‌العاده‌، يعني انساني‌ وراي‌ نمون? نوعي‌، به نظر‌ مي‌آيد، گرِگيرش فردي منزوي، افسرده و کميک است.