در اين تمرين نور مصنوعي، مستقيم و منعکس شده در آينه پس زمينه موضوع اهميت پيشينش را از دست داده است مانه چيزي درباره ي زن پشت پيشخوان يا مشتريان نميگويد، ولي درباره تجربه بصريش ازاين الگوي لحظه اي نور که در آن زن نيز فقط از موضوعات آن طبيعت بي جان بزرگتري در ميان بطزي هاي درخشان است سخن ميگويد. اثر از داستان،پند يا طرح يا راهنماي صحنه اي نيست فقط يک رخداد بصري يا لحظه شکار شده وجود دارد. هوچون سطح تخت و پوشيده از لکه هاي رنگ باز ميشناسد. بخش اعظم تابلو روشن و اگر چه در داخل سالن است ولي نور و روشني فضاي باز را به خاطر مي آورد که حکايت از تفکر آن زمان «مانه» نسبت به ديدگاهش است.