محيي الدين ابن عربي و مايستر اِکهارت، که اين کتاب به گزارش، تحليل، و مطالعه مقايسه اي (تطبيقي) آراء و نظراتشان مي پردازد، دو عارف و نظريه پرداز اهل عرفان اند که، چون يکي از آنان مسلماني پيرو سنت نبوي است و ديگري مسيحي اي پيرو کليساي رومي، هر دو به فرهنگ عرفاني اديان ابراهيمي متعلق اند. بنابراين، موارد اتفاق نظر و اشتراک قول آنان، در قياس با وقتي که هر يک از اين دو با يک عارف و نظريه پرداز عرفان هندويي، بودايي، يا چيني مقايسه شود، کم نيست. کتاب حاضر آراء و نظرات دو نظريه پرداز عرفان را، که به حوزه عرفان اديان ابراهيمي تعلق دارند، شرح، تحليل و مقايسه مي‌کند و در نتيجه، به حوزه عرفان تطبيقي گام مي‌نهد. محور کتاب، عرفان نظري است که به تعبيري، خود نوعي فلسفه يا، به تعبير بهتر حکمت يا، به تعبير سوم، ما بعد الطبيعه است؛ و نيز مي توان گفت نوعي الهيات است:الهيات عرفاني (mystical theology )، در برابر الهيات طبيعي (natural theology ) که فقط بر استدلال عقلي تکيه مي زند و الهيات جزمي (dogmatic theology) که فقط بر نقل و تعبد اتکاء دارد؛ و درهر صورت از نظريه پردازان اين عرفان توقع ارائه دليل و برهان، توقع نابجايي نيست. نويسنده آشنايي خود با حسنعلي نجابت شيرازي را عامل اصلي در گرايش خود به عرفان اسلامي ذکر کرده و وحدت وجود را يک صفتي عيني يافته است. در پيشگفتار مي نويسد:«نگارنده وحدت وجود را نه يک بحث علمي بلکه صفتي عيني مي ديد که در يک ولي خدا تبلور يافته بود». اين کتاب در واقع رساله دکتري آقاي قاسم کاکايي است که اکنون استاد تمام در دانشکده الهيات دانشگاه شيراز است.