کتاب نام ناپذير يکى از آثار پيچيده و بي‌همتاي ساموئل بکت جلد سوم از مجموعه‌ي سه گانه‌ي اوست. اثري عميق و فلسفى که با جايگاهي خاص دربرگيرنده مجموعه‌اي از مضامين و احوالات بکت است. او در اين کتاب با تمام قدرت سعى بر اين دارد تا به بشريت ثابت کند که مردن بهتر از زنده بودن است و چه بهتر آن که انسان اصلا به دنيا نيايد. ساموئل بکت (Samuel Beckett) که بعد از نگارش دو کتاب «مالوي» و «مالون مي‌ميرد»، تصميم مي‌گيرد کتاب نام ناپذير (The unnamable) را به عنوان حلقه سوم به دو اثر قبلي خود اضافه کند در اين اثر به صورت ماهرانه‌اي استادى و مهارتش در سبک نگارش را در حدى اعلا نشان مى‌دهد تا جايي که در سال 1969 ميلادي موفق به دريافت جايزه نوبل ادبيات شد. او با به کار بردن کلمات و جملات کاملاً مجزا از هم توانسته اثرى را خلق کند که کمتر کسى توان درک آن را پيدا خواهد کرد. در اين کتاب ساموئل برخلاف 2 اثر قبلي ديگر قصد ندارد با ياوه‌گويي و پرچانگي از شرح داستان، طفره رود بلکه جسارت او کتاب را تا آن‌جا پيش مي‌برد که منجر به انهدام آشکار هر سطري مي‌شود که مشکوک به داستان يا شبيه قصه باشد. در واقع راوي در اين کتاب جز حرف زدن کار ديگري ندارد. براي او به هيچ عنوان مهم نيست که در رابطه با چه حرف مي‌زند، بلکه تمام حواس او متمرکز بر روي ادامه دادن کلمات، جملات و حرف زدن است. به طوري که در آخر کتاب شما حس مي‌کنيد او کماکان مي‌خواهد با همين روند حرف بزند و ادامه دهد، ولي گويا نويسنده است که بيشتر از اين اجازه حرافي به او نمي‌دهد. در اصل همين ميل به ادامه دادن و ناتواني براي ادامه دادن جملات، پايان کتاب "نام ناپذير" را به آغاز کتاب وصل کرده است. در حقيقت بکت داستان را با هيچ آغاز و با هيچ به پايان رسانده است. در "نام ناپذير" بحران، ويراني و جنون قرار است به نهايت خود برسد. جنون و ويراني که نخست با کتاب‌هاي "مالون مي‌ميرد" و "مالوي" شروع و در نام ناپذير در هم تنيده شده و غولي بي‌شاخ و دم را از خود ساخته است. به طوري که "نام ناپذير" را مي‌توان ماحصل آن دو کتاب دانست؛ اما شک نکنيد که اين ارتباط قرار نيست به استقلال کتاب سوم خدشه‌اي وارد کند.