ناخوش احوال کتابي است که با صداقت تمام رنج و عذاب بيماري را توصيف مي‌کند و وضعيت روحي و جسماني بيماران را بدون تعارف و با صراحت تمام به تصوير مي‌کشد. اين تصوير روشن و واضح براي افرادي که تجربه‌اي مشابه داشته‌اند چندان خوشايند نيست به همين علت عده‌اي اين کتاب را غم‌انگيز و حتي بي‌رحم مي‌دانند. آلبرتو بارراتيسکا در شناخته‌ شده‌ترين اثر خود تمام حرف‌هاي کليشه‌اي درباره‌ي اين موضوع را از پايه و اساس ويران کرده است و از زاويه جديدي به بيماري، مرگ و زندگي انديشيده است ناخوش احوال داستاني درباره‌ي بيماري است. ماجرا از انجا آغاز مي‌شود که دکتر ميراندا متوجه مي‌شود پدرش به بيماري سرطان مبتلا شده است و در حال سپري کرده آخرين روزهاي زندگي است. او با يک دو راهي سخت و چالش برانگيز روبه‌رو مي‌شود. آيا حق دارد به پدرش بگويد که در حال مرگ است؟ آلبرتو بارراتيسکا با بينش خاص و ديدگاهي متفاوت سعي کرده است توجه مخاطب را به دو ويژگي مهم زندگي جلب کند. اين کتاب دردناک‌ترين نقطه‌ي زندگي هر انساني را مورد هدف قرار مي‌دهد و با يادآوري واقعيت مرگ، از ارزش زندگي سخن مي‌گويد. انسان زماني که سالم و بر دوپاي خود ايستاده است قدر محبت، سلامتي، خانواده و دوستداران حقيقي خود را نمي‌داند. در مقابل زماني‌که در بستر مرگ قرار مي‌گيرد حقيقت مانند پتک بر سرش فرود مي‌آيد. آلبرتو بارراتيسکا مخاطب را به آرامي با خود همراه مي‌کند. تا جايي که مخاطب خود درمي‌يابد اين کتاب درست نقطه‌ي مقابل تأسف و غصه خوردن است. حزن و اندوه به شيوه‌ي بسيار قانع کننده‌اي تاکيد مي‌کند که همه چيز_ تک تک افراد و هر تجربه و رويدادي_بي ارزش است و فاقد هرگونه معنا و مفهومي. نقطه ي مقابل آن شما را مجاب مي‌کند که همه چيز و همه‌کس اهميت دارد، که شما مهم هستيد، که زندگي تان و افرادي که در زندگي تان هستند. اهميت دارند. رمان ناخوش احوالي حرف‌هاي جديدي براي گفتن دارد. شخصيت‌هاي اين رمان کاملا ملموس و واقعي است و مخاطب به آساني مي‌تواند با آنها همذات پنداري ‌کند، با آنها اشک بريزد و با آنها بخندد. آلبرتو بارراتيسکا با نثري گيرا و روان احساسات مخاطب را برمي‌انگيزد و او را با حرف‌هاي خود منقلب مي‌کند اما هم‌چنان به او مي‌گويد حتي در رنح و عذاب نيز مي‌توان به ديگران کمک کرد و درک عميقي از مفهوم زندگي را ارائه مي‌کند.