سيطر? تاريخ غربي بر عالم و غرب‌زدگي مضاعف دوران ما، که دوران پست مدرن و هيچ‌انگاري است، سخن از سبک زندگي ديني را به شدت صعب و پيچيده کرده است. جامع? ايراني، به رغم بن مايه‌هاي مستحکم هويتي و نيروهاي فعال اجتماعي، با بسياري ودايع و سنن و اسوه‌هاي فرهنگي خويش وداع کرده و ساز و برگ متناسب با معيشت ديني را از دست داده است، اما با برخورداري از همان بن‌ماي? مذکور، يعني هويت فعال و البته سرچشم? جوشان وحي، يقيناً مي‌توان دوران گذار را به شوق وصال عالمي ديگر که مقتضايش آدمي ديگر است تدبير نمود. شيو? زندگي غربي، که مصرف را تنها پيوند مابين انسان و عالم قرار داده و معناي زندگي را به نفع نفسانيت سوژه مصادره کرده، در پناه و سحر قدرت تکنيک بسط يافته است و تحول آن بدون تجديد نظر در عهد انسان با تکنيک ميسور نيست. اين تجديد عهد در پرتو اختيار انسان آگاه ديني رخ مي‌دهد و البته به معناي ابزار ستيزي نيست. براي طرح سبک زندگي ديني نيازمند بايسته‌هاي نظري و حکمي است.