کتاب «مردمان فرودست» اولين کتاب داستايفسکي است. نخستين گام در راهي که از او يکي از نام‌آورترين نويسندگان جهان را ساخت. سبک نوشتاري بسيار ساده و حتا عاميانه است. دو نفر که تحصيلات چنداني ندارند، در کمال سادگي و بي‌پيرايگي، غم و غصه‌ها، ناراحتي‌ها و محبت صميمانه‌شان را طي نامه‌هايي با هم ردوبدل مي‌کنند. همين سادگي و بي‌پيرايگي بود که دو منتقد بزرگ و صاحب‌نام روس: بلينسکي و نگراسوف را چنان به شوق آورد که اعلام کردند ستاره‌ي درخشاني در عالم ادبيات روس ظهور کرده است. پيش‌بيني‌شان درست بود و داستايفسکي گامي بسيار بلندتر از آن‌چه آن‌ها حدس مي‌زدند، نه‌تنها در ادبيات ملت روس، بلکه در همه‌ي جهان برداشت. استثنايي بودن خود داستايفسکي و زندگي‌اش، بلاهايي که به سرش آمد، سختي‌هايي که کشيد، با توجه به‌ويژگي‌هاي روحي و اخلاقي خاصي که داشت، همگي باعث شدند آثاري به وجود بياورد که در ادبيات جهاني بي‌نظيرند. سبک نوشتاري نامه‌ها بسيار معمولي است، گاه با تکرارهاي فراوان، جمله‌هاي شکسته بسته، اما پراحساس، سرشار از محبت و عاطفه. سبک احساسي و چهارچوب طبيعت‌گراي آن بهانه‌ايست براي تحقيق و بررسي ضمير ناخودآگاه آدم‌ها. در نامه‌هاي اين دو نفر بسياري مطالب پنهان و ناگفته مي‌مانند، اما گاه، انگار ناآگاهانه (البته از سوي نويسنده به عمد) پرده از روي احساس‌هاي بيان نشده کنار زده مي‌شود و خواننده را منقلب مي‌کند.