گويا قاسم ديگر نه صدايي مي شنيد و نه چيزي مي ديد. بي حرکت چون شاخ هاي خرما بر درخت خشک شده بود. دلش نمي خواست رؤيايي که ديده بود به حقيقت بپيوندد. پس چرا مادرش گفته بود خواب صبح تعبير ندارد؟ اگر تعبير بشود چه؟ عرق سردي روي بدن قاسم نشست. لرزيد. چه بايد مي کرد تا رؤيايش به حقيقت نزديک نشود؟ حارث که روي دو پا نشسته بود و به حرفهاي شيث گوش ميکرد، از اينکه قاسم را بي حرکت ميديد تعجب کرده بود.