لودويگ وان بتهوون يا لودويگ فان بتهوفن يکي از موسيقي‌دانان برجسته‌ي آلماني بود که بيشتر زندگي خود را در وين سپري کرد. وي يکي از بزرگ‌ترين و تأثيرگذارترين شخصيت‌هاي موسيقي در دوران کلاسيک و آغاز دوره‌ي رمانتيک بود. بتهوون، به‌عنوان بزرگ‌ترين موسيقي‌دان تاريخ، هميشه مورد ستايش قرار گرفته و آوازه‌ي او موسيقيدانان، آهنگ‌سازان، و شنوندگانش را در تمام دوران تحت تأثير عميق قرار داده‌است. در ميان آثار شناخته‌شده‌ي وي مي‌توان از سمفوني نهم، سمفوني پنجم، سمفوني سوم، سونات پيانو پاتتيک، سونات مهتاب، و هامرکلاوير، اپراي فيدليو و ميسا سولِمنيس نام برد. بتهوون بيشتر اوقات با خويشاوندان و بقيه مردم نزاع و با آنان به تلخي برخورد مي‌کرد. شخصيت بسيار مرموزي داشت و براي اطرافيانش به مانند يک راز باقي ماند. لباسهايش اغلب کثيف و به‌هم‌ريخته بود. در آپارتمانهاي بسيار به‌هم‌ريخته زندگي مي‌کرد. بسيار تغيير مکان مي‌داد. طي 35 سال زندگي در وين، حدود چهل بار مکان زندگي‌اش را تغيير داد. در معامله با ناشرانش هميشه بي‌دقت بود و اکثر اوقات مشکل مالي داشت. بسياري معتقدند موسيقي بتهوون بازتاب زندگي شخصيِ اوست که در اکثر اوقات تجسمي از نبرد و نزاع همراه با پيروزي است. مصداق اين توصيف را مي‌توان در اکثر شاهکارهاي بتهوون، که بعد از يک دشواري سخت در زندگي‌اش پديد آمدند، يافت. او در سال 1802 در هايليگنشتاد (روستايي خارج از وين) وصيت‌نامه‌اي خطاب به دو برادرش نوشت که به وصيتنامه هايليگنْشتاد معروف است. پس از واقعه هايليگنشتاد و غلبه بر يأسش از 1803 تا 1804 سمفوني عظيم شماره 3 خود به نام اروئيکا را که نقطه تحول در تاريخ موسيقي است، تصنيف کرد. بعد از سال 1818 مسائل داخلي زندگي بتهوون مانع از انفجار خلاقيت او نشد و بعضي از بزرگ‌ترين آثارش از جمله: ميسا سولِمنيس، سمفوني شماره 9، آخرين سوناتهاي پيانو و آخرين کوارتتهاي زهي را به وجود آورد. او از سال 1800 به ناشنوايي تدريجي خود پي برد. براي يک آهنگساز و نوازنده هيج اتفاقي نمي‌تواند ناگوارتر از ناشنوايي باشد، اما حتي آن هم نتوانست مانعي جدي براي بتهوون باشد. آخرين کارهاي او شگفتي خاصي دارند، و بسياري آن‌ها را مملو از معاني مرموز و ناشناخته به شمار مي‌آورند. بتهوون را بزرگ‌ترين هنرمند تاريخ موسيقي و پيانو مي‌دانند.