آخرين باري که شنيديد يک سياستمدار، پزشک يا دادستان بگويد «من اشتباه کردم، تقصير من بود» کي بوده؟ آخرين باري که خودتان چنين جمله‌اي را بر زبان آورديد چطور؟ «سياستمداران بارزترين نمونه‌هاي کساني هستند که خودشان را توجيه مي‌کنند، و براي همين است که چنين مثال‌هاي گل درشتي از ميانشان در مي‌آيد. هنر استفاده از فعل مجهول برساخته خودشان است؛ وقتي خفتشان مي‌کني و ديگر راه فرار ندارند، به زور و زحمت خطايشان را مي‌پذيرند اما مسئوليتش را به عهده نمي‌گيرند. بله، بله، اشتباهاتي صورت گرفت، ولي من نبودم، دستم بود، تقصير آستينم بود، و از بردن نام آن آستين هم معذورم! ... ما از اين رفتار سياستمداران شگفت‌زده مي‌شويم، جا مي‌خوريم يا وحشت مي‌کنيم، غافل از اينکه خودمان هم دست کمي از آنها نداريم...» چرا اين‌قدر اصرار داريم باورهاي بي‌اساس، تصميم‌هاي غلط و آسيب‌هايي را که به ديگران زده‌‌ايم توجيه ‌کنيم؟ چرا رياکاري ديگران را خيلي راحت مي‌بينيم اما دورويي و رياکاري خودمان به چشممان نمي‌آيد؟ آيا همه‌ ما دروغگوييم يا واقعاً خودمان هم داستان‌هاي خودمان را باور مي‌کنيم؟ کرول توريس و اليوت ارونسن، نويسندگان کتاب «کي بود کي بود؟»، که سالها در حوزه روانشناسي اجتماعي مطالعه و تحقيق کرده‌اند با مثال‌هايي تکان‌دهنده از رخدادهاي واقعي، به ما نشان مي‌دهند که چرا پذيرش اشتباه اين‌قدر برايمان دشوار است. توضيح مي‌دهند ذهنمان با چه ترفندهايي به ما کمک مي‌کند تا خودمان را موجه و برحق بدانيم و چطور حافظه ‌ما هنرمندانه خاطراتمان را تحريف مي‌کند تا به تصوير خوبي که از خودمان داريم خدشه‌اي وارد نشود. مراقب باشيد! بعد از خواندن اين کتاب شانه‌ خالي کردن از زير بار مسئوليت اشتباه‌هايتان به راحتي قبل نخواهد بود!