بصيرت دهم ادامة پيشگويي آسماني است كه نويسنده در آن كماكان كشف حقايق را به سبكي جديد و بديع مدنظر قرار داده است. او عنوان مي‌كند كه براي چه به دنيا مي‌آييم و ادراك معنوي ما از جهان چيست. به عقيدة نويسنده، هر موجودي كه به جهان مي‌آيد با نيتي پاك پا به عالم هستي مي‌گذارد. از آغاز حتي پيش از آنكه نطفة موجودي بسته شود، همه چيز بر او آشكار است. اما پس از ورود به دنياي مادي و نشو و نما، به تدريج اهداف راستين به فراموشي سپرده مي‌شود و انسان در قيد و بند دلبستگي‌هاي مادي اسير مي‌شود. او معتقد است كه انسان از طبيعت برخاسته و به طبيعت بكر بازخواهد گشت. در طبيعت آدمي خود و خداي خود را بازمي‌يابد و اين راهي است براي بازگشت به منشاء و فطرت و آفرينش و رموز آن.