«شايد بتوان گفت جوهر نمايشنامه "مارا/ساد" و عنصري است که کل نمايشنامه حول آن ساخته و پرداخته شده يا دست‌کم موتور نمايش با آن روشن مي‌شود، اگر اين‌طور فرض کنيم که نمايش نه با يقيني بلاشک به عملي‌بودن ايده ساد در واقعيت که با ترديد در حقانيت آن در خارج از ساحت تخيل به پايان مي‌رسد و اين ترديد تاييدِ آن وجه از شخصيت ساد است که وايس در "مارا/ساد" آن را مرئي کرده است.» در قسمتي از کتاب مي‌‌خوانيم: «در خونابه‌ي لاوَکَت نشسته‌اي مثلِ بچه‌اي در زهدانِ مادر. نِشسته در آب شناوري، تنها با انديشه‌هايي درباره‌ي جهان، که کهنه‌اند و ديگر به کارِ جهانِ بيرون نمي‌آيند. به کدام دليل ذهنت را درگيرِ دنياي آن بيرون کرده‌اي؟ تنها واقعيت، نزد من خيال است؛ جهانِ درونِ خودم…» نمايشنامه در تيمارستاني اجرا مي‌شود که افراد آن متشکل‌اند از بيماران رواني و افراد غير رواني که جامعه رفتارشان را بر نمي‌تابد ;يعني کساني که به جرم خلاف‌هاي سياسي جدي دستگير شده‌اند ;جنايتکاراني که محاکمه‌شان در دادگاه عمومي, منافي تمايلات عموم است ;عاملان دسيسه‌هاي شوم و نظاير آن . به اين ترتيب در نمايش‌نامه مناظره‌اي سياسي بين((مارا)) و ((ساد)) درباره انقلاب فرانسه و رويدادهاي بعد از آن رخ مي‌دهد و .... جنگ جهاني اول، آلمان دهه‌ي 1910 را در آتش خود مي‌سوخت و مشکلات ناشي از آن، ناخشنودي‌هاي بسياري را سبب شده بود. برخي پي کساني مي‌گشتند تا آن‌ها را مسئول تيره‌بختي خود بدانند و بي‌هيچ دليل درستي يهوديان را سرزنش مي‌کردند...