معرفي کتاب زندگي در مه «... هر شش ماه يک بار، لباس مي دادند. سهميه نيمه دوم سال 1367 را تحويل گرفتيم و سرگرم تعويض لباس ها با هم شديم، کوچک يا بزرگ، بزرگ يا کوچک. گاهي کار مبادله به آسايشگاه هاي ديگر هم مي کشيد. بعضي لباس مناسب خود را پس از گشت زدن در کل اردوگاه مي يافتند صد البته که اين گرفتاري موجب شوخي و خنده هم بود: مبارک باشد. نپوش بگذار براي عيد! ان شاءالله سال هاي سال اينجا باشي و هر شش ماه يک بار لباس نو بگيري! ان شاءالله نو بماند. اي کاش خانوادگي اسير شده بودي! نامه بده، فاميل هايم بيايند. کار که نمي کني، غذا هم مهياست. ماهي سه تومان هم که مي گيري و شش ماه يک بار، يک دست لباس هم که داري، مرگ مي خواهي، برو قبرستان...»