معرفي ديوان ملك الشعرا بهار اثر محمد تقي بهار تصحيح سيد امير منصوري - مجتبي مجرد - محمود فرخ خراساني نشر هرمس بهار ادبيات فارسي را نخست نزد پدرش آموخت و از هفت سالگي آغاز به سرودن شعر کرد. بهار از چهارده سالگي به اتفاق پدرش در مجامع آزادي خواهان حاضر شد و به واسطه انس و الفتي که با افکار جديد پيدا کرده بود به مشروطه و آزادي دل بست و دو سال پس از مرگ پدرش در سال 1324 ه. ق که مشروطيت در کشور ايران مستقر شد و بهار بيست سال داشت در جمع مشروطه خواهان خراسان درآمد.» بهار با ديگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص ميرزاده عشقي دوستي و روابط صميمانه و نزديکي داشت و در 1303، در دوره نخست‌وزيري رضاخان به همراه عشقي و با همکاري او، مثنوي معروف «جمهوري نامه» را در مخالفت با جمهوري رضاخاني سرود. بهار در سال 1332 (هجري قمري) به نمايندگي مجلس سوم شوراي ملي از حوزه انتخابيه درگز انتخاب شد. يک سال بعد دوره سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و در 1334(هجري قمري) انجمن ادبي دانشکده و نيز مجله دانشکده را بنيان گذاشت که به اعتقاد او مکتب تازه‌اي در نظم و نثر پديدآورد. هنر شاعري او را بعد از قصيده، بايد در مثنويهاي او ديد، مثنويهاي کوتاه و بلندي که شمار آنها به بيش از هشتاد مي‌رسد. در اين ميان مثنويهايي که در بحر حديقه سنايي يا شاهنامه فردوسي يا سبحه الابرار جامي سروده‌است بسيار جلب نظر مي‌کند و در آنها از لحاظ شيوه گفتار به سبک اين سه شاعر بسيار نزديک شده‌است. بهار شاعري غزلسرا نبود و خود نيز چنين ادعايي نداشت. قصايد خود را به اقتضاي طبع و غزليات را بر سبيل تفنن مي‌سرود. در ميان غزلهاي او نمونه‌هايي که بتوان آنها را از حيث مضمون با سروده‌هاي غزلسرايان معروف مقايسه کرد اندک است، هرچند از جنبه لفظي و انسجام کلام بدان ايرادي نمي‌توان گرفت، جز آنکه در غزل نيز بر خلاف رسم متعارف، گاه به تصريح و گاه به کنايه، مضامين انتقادآميز و شکوائيه و وطني و سياسي را نيز گنجانيده‌است. بهار در ديگر اقسام شعر نيز طبع آزمايي کرده و آثار ارزنده‌اي از خود به جا گذاشته‌است.