مانوي ديني است که در قرن سوم پس از ميلاد توسط پيامبران ماني بنيانگذاري شد. آيين مانوي کيهان‌شناسي دوگانه‌اي مفصلي را آموزش مي‌دهد که مبارزه بين يک جهان خوب و معنوي نور، و يک جهان بد و مادي تاريکي را توصيف مي‌کند. نور از طريق يک فرآيند مداوم که در تاريخ بشر اتفاق مي افتد، به تدريج از عالم ماده حذف مي شود و به عالم نور، از آنجا که آمده، باز مي گردد. اعتقادات آن بر اساس جنبش هاي مذهبي محلي بين النهرين و گنوسيزم است. ماني را به عنوان آخرين پيامبر پس از زرتشت، گوتاما بودا و عيسي گرامي مي دارد .آيين مانوي به سرعت موفق شد و در مناطق آرامي زبان گسترش يافت. اين دين بين قرن سوم و هفتم رشد کرد و در اوج خود يکي از گسترده ترين اديان در جهان بود. کليساها و کتب مقدس مانوي تا شرق چين و در غرب تا امپراتوري روم وجود داشتند. اين دين به طور خلاصه رقيب اصلي مسيحيت قبل از گسترش اسلام در رقابت براي جايگزيني بت پرستي کلاسيک بود. در آغاز با امپراتور ديوکلتيان، پيرو مذهب روم، مانوي توسط دولت روم مورد آزار و اذيت قرار گرفت و سرانجام در امپراتوري روم از بين رفت. مانوي در شرق بيشتر از غرب باقي مانده است. اگرچه تصور مي‌شد که سرانجام پس از قرن چهاردهم در جنوب چين محو شده است، همزمان با زوال کليساي شرق در مينگ چين، مجموعه‌اي از شواهد وجود دارد که نشان مي‌دهد مانوي در برخي مناطق چين ادامه دارد. به ويژه در استان فوجيان، که در آن آثار متعددي از مانوي در طول زمان کشف شده است. دين مانويانِ فرانسيس کراوفورد بورکيت از بنيادي‌ترين و مهم‌ترينِ تتبعات غربيان در نيمه ي اول قرن بيستم ميلادي درباره ي مانويت است و اهميت آن در درجه ي اول از آن جهت است که سهم مسيحيت در شکل‌گيري مانويت را، گرچه گاهي با مقداري مبالغه، اثبات کرده و بر آن تاکيد کرده است. اثبات تأثير عقايد مرقيون و برديصان بر مانويت، که موضوع بخش‌هايي از اين کتاب است، تأثيري ديرپا بر تبعات مانوي در دهه‌هاي بعدي گذاشته و کوشش او در يافتن ريشه‌هاي مانويت در ادب سرياني عصر نيز الگويي براي محققان بعدي مطالعات مانوي فراهم آورده است. اين دو ويژگي بعد از صد سال از نشر آن هنوز بوي تازگي و طراوت به کتاب مي‌بخشد.