هيمن سونيم در کتاب دمي آرام گير و فرزانه شو راهکارهايي ساده اما کارآمد به مخاطبانش ارائه مي‌کند. راهکارهايي که قرار است به همه افراد کمک کنند تا ذهنشان را به آرامش برسانند و اضطراب، تشويش و درگيري‌هاي ذهني را در کنترل خود دربياورند. اين روش‌ها به همه افراد کمک مي‌کند تا در دنيايي که روز به روز ناآرام‌تر مي‌شود، آرام بمانند. هشت فصل اين کتاب به موضوعات مختلفي مي‌پردازند که در کنار هم قرار مي‌گيرند و يک تصوير کلي را به مخاطبان نشان مي‌دهند. عشق، دوست داشتن هم‌نوعان، بخشش و ... مسيرهاي ديگري که انسان‌ها را به آرامش مي‌رساند. بخشي از کتاب دمي آرام گير و فرزانه شو وقتي همه‌چيز در اطرافم بسيار سريع در حرکت است، درنگي مي‌کنم و از خود مي‌پرسم: «اين‌همه غوغا در جهان برپاست يا در ذهن من؟» غالباً مي‌پنداريم ذهن و جهان مستقل از يکديگرند. اگر کسي از ما بپرسد ذهن‌مان کجاست، بيش‌ترمان به سر يا قلب‌مان اشاره مي‌کنيم؛ اما هيچ‌کس به درختان يا به آسمان اشاره‌اي نمي‌کند. ما ميان آن‌چه درون ذهن‌مان مي‌گذرد و آن‌چه در دنياي خارج اتفاق مي‌افتد، مرز مشخصي قائل مي‌شويم. در مقايسه با جهان پهناور بيرون، ذهني که درون بدن جاي دارد مي‌تواند حس کند کوچک، آسيب‌پذير و گاهي هم ناتوان است؛ اما طبق آموزه‌هاي بودا، مرز بين ذهن و جهانْ باريک و نفوذپذير و در اصل واهي است. چنين نيست که جهان به‌طور عيني مسرت‌بخش يا غم‌انگيز باشد و در ما نيز احساسي متقابل ايجاد کند؛ برعکس، چنين احساساتي از ذهن نشئت مي‌گيرند و ذهن هم ادراکش را به جهان تعميم مي‌دهد. جهان ذاتاً مسرت‌بخش يا غم‌انگيز نيست؛ فقط هست. جهان به وجود مي‌آيد؛ چون ما از آن آگاهيم. نمي‌توانيم در هستي‌اي زندگي کنيم که از آن بي‌خبريم. جهان براي بودن، وابسته‌به ذهن ماست، درست همان‌گونه که ذهن ما به جهان به‌مثابه موضوع اصلي آگاهي وابسته است. به‌بيان ديگر، مي‌توان گفت آگاهي ذهن ما جهان را به وجود مي‌آورد. آن‌چه ذهن ما بر آن متمرکز است، دنياي ما مي‌شود. اگر چنين ديدگاهي داشته باشيم، ذهن در مقايسه با جهان خارج، چندان هم ناچيز به نظر نمي‌رسد. چنين نيست؟ ما نه مي‌توانيم و نه مي‌خواهيم از تک‌تک چيزهايي که در جهان رخ مي‌دهد، آگاه باشيم. اگر چنين مي‌کرديم، از اضافه‌بار اطلاعات دريافتي، ديوانه مي‌شديم. اگر مانند اين دوستم از دريچه ذهن خود به جهان نگاه کنيم، بي‌درنگ متوجه خواهيم شد که به‌دنبال چه هستيم؛ چراکه ذهن ما بر آن متمرکز مي‌شود. نظر به اين‌که جهاني که با چشم ذهن‌مان مي‌بينيم محدود است، اگر بتوانيم ذهن خود را آموزش دهيم و خردمندانه خودمان انتخاب کنيم که تمرکزمان کجا باشد، آن‌گاه مي‌توانيم دنيا را مطابق حالت ذهني‌مان ادراک کنيم.