کتاب خانه‌خواني به دنبال بازنمايي روايي تجربه‌ي زيسته‌ در خانه است؛ تجربه‌‌اي روزمره که همزمان به عميق‌ترين لايه‌هاي درون ما پيوند دارد. اين کتاب با توصيف خاطرات و تداعي‌هاي مختلف فضاهاي خانه، خواننده را به باززيستن اين تجربه دعوت مي‌کند. نويسنده، از طريق گفت‌وگو با تعدادي از ساکنان خانه‌هاي برهه‌ي گذار معماري تهران و نقلِ تجربه‌ي زندگي در فضاي خانه‌ و مفهوم «در‌خانه‌بودن» براي آن‌ها، مي‌کوشد معناي زنده‌ي نهفته در اين خانه‌‌ها را کشف کند و راهي تازه براي گفت‌وگو درباره‌ي کيفيت خانه بگشايد. خانه‌ با ما و در ما زندگي مي‌کند، بزرگ مي‌شود، به بلوغ مي‌رسد و از پا مي‌افتد، و در اين هم‌زيستي‌ از انديشه و احساس و باورهاي ساکنانش شکل مي‌گيرد و به رويدادهاي زندگي‌ شکل مي‌دهد. با فهم تعامل خانه و تجربه‌هاي زيسته‌ي ساکنانش، مي‌توان بده‌بستان معمار و ساکنان خانه را هدفمند کرد و جايي متناسب با نيازهاي واقعي انسان به نقشه درآورد تا خاطره‌ها و مکان بهتر با هم پيوند بخورند. از سوي ديگر، فهم معناي فضاهاي خانه کمک مي‌کند تا جنبه‌اي از وجود خود را بشناسيم که کمتر به آن پرداخته شده است؛ رابطه‌ي معاني دروني‌مان با مکان‌ها که گاستون باشلار، متفکر پديدارشناسي، آن را «مکان‌کاوي» مي‌نامد. از اين رو، مخاطبان اين کتاب نه فقط معماران بلکه تمام کساني‌اند که روزي در جايي خانه کرده‌اند. اين کتاب با رجوع به انديشه‌هاي متفکران پديدارشناسي معماري و همين‌طور تجربه‌ي زيسته‌ي ساکنان، به دنبال روشن‌تر ‌کردن پاسخ اين پرسش‌ها است: در‌خانه‌بودن چگونه تجربه‌اي است؟ چه رابطه‌اي ميان تجربه‌ي درخانه‌بودن و کيفيت فضاهاي خانه برقرار است؟ چگونه مي‌توان با استفاده از قابليت‌هاي روايت از تجربه‌ي درخانه‌بودن سخن گفت؟