ابرقهرمان‏‌هاي کتاب‌‏هاي کميک از دهه 1930 يعني زماني که وارد عصر مدرن خويش شدند، تاکنون جاي خاليِ قدرت‌‏هاي ماورايي و فرادرک انساني را پُر کرده‌‏اند؛ قدرت‌‏هايي که پيش از ظهور اومانيسم در دوران رنسانس در انحصار «خدا» بود و پس از کنار زدنِ الهيات کليساي کاتوليکِ قرن چهاردهم و پانزدهم ميلادي کودک نوپاي «انسانِ تجربي» آن را به جانشين خدا روي زمين واگذار کرد. اما اين جانشينْ انسان بود و فاقد هرگونه قدرتي که بتواند فراسوي جهانِ ماده را حتي درک کند. ابرقهرمان‏‌هاي کتاب‌‏هاي کميک آمدند تا دنيا را نجات دهند؛ نخست در داستان‏‌هايي که روي صفحات کتاب‏‌هاي کميک نقش مي‏‌بست و حتي تلاش نمي‏‌کرد ديوار چهارم را درهم بشکند. سپس، در دنياي واقعي از طريق کنشگري با مخاطبي که اکنون شهروندِ جغرافياي فانتزي دنياي تحت حمايت يک ابرقهرمان با قدرت‏‌هاي ماورايي بود. شخصيت‏‌هاي شرورِ داستان‌‏هاي ابرقهرماني نيز بخش ديگري از همين معادله بودند. آن‏‌ها به‏ عنوان «ديگرانِ» داستانشان، که در مقابل «ما» تعريف مي‏‌شدند، قواي «شر» را در برابر نيروهاي «خير» در آرماگدون آخرالزماني داستانشان تشکيل مي‏‌دادند. پس از حملات يازده سپتامبر، ابرقهرمان‌‏ها عملاً بازنشسته شدند. آن‌‏ها نتوانستند از ترس‌‏هايي واقعي که دنيا نظاره‏‌گر آن بود جلوگيري کنند. چطور مي‏‌توانستند کماکان در کشوري زندگي کنند که دائماً در هراسِ وقوع حمله‌‏اي ديگر روزها را سپري مي‏‌کند؟ چگونه مي‌‏توانستند هم از عهده مسائل دقيق و ظريف بين‌‏المللي برآيند و هم بکوشند روانِ پريشانِ ملتي عميقاً وحشت‌‏زده را تسکين دهند؟ اکران سه‌‏گانه «بت‏من»، اثر کريستوفر نولان، اين فرصت را به ابرقهرمان‏‌ها داد تا جايگاهشان را در فرهنگ عامه از نو تعريف کنند. ناگهان شرورهايي وحشتناک‌‏تر و پيچيده‌‏تر در داستان‌‏هاي ابرقهرماني پديدار شدند؛ از جنس همان شرور‏هايي که امريکا در برابر خود مي‌‏ديد. پس از آن، يک دسته پرجمعيت از تفسيرهاي سينماييِ ديگر به دنبال بت‏من نولان راه افتادند. فيلم‏‌هاي ابرقهرماني پس از آن‌که نگاهي داستاني به تراژدي‌‏هاي يازده سپتامبر ارائه کردند، به بخش لاينفک گيشه تبديل شدند. آن‏‌ها بر خاطرات والدين و اشتياق کودکان تکيه داشتند. نگاه تازه‌‏اي که در برابر قهرماني‏‌گري ايجاد شد تاريک و پيچيده بود و قلمرو سياسي امريکا را به تصوير مي‌‏کشيد. روح وحدت در ميان مردم امريکا از هم پاشيد؛ زيرا ملت به شکلي فزاينده، تحت فشار ماشين‌‏هاي دوقطبيِ جناح‌‏هاي سياسي اين کشور، در حال چندقطبي شدن بودند. کميک‌‏ها و داستان‏‌هاي ابرقهرماني چيزي بسيار فراتر از فقط «داستان» هستند و شايستگي واکاواي حتي در سطوح آکادميک را دارند. کتاب «جنگ، سياست، و ابرقهرمان‏‌ها» از همين منظر به کتاب‌هاي کميک ابرقهرماني و فيلم‏‌هايي که براساس اين کميک‏‌ها ساخته شده‌‏اند، مي‏‌نگرد. نويسنده کتاب، مارک دي‏پائولو، روايت‌‏هاي ابرقهرماني را، همچون بازتابي از وقايع روز دنيا، به قضاوت مي‌‏نشيند و اخلاقيات آن‏‌ها را در قالب بخشي از يک پروپاگانداي سياسي و گاهي نظامي بررسي مي‏‌کند. مخاطب در اين کتاب با واقعيت‌‏هايي روبه‌رو مي‌‏شود که حتي سال‌‏ها طرفداريِ دوآتشه از يک ابرقهرمان نيز نمي‏‌تواند آن‌‏ها را برايش آشکار کند. اگرچه نويسنده طرز فکري ليبرال دارد و هرازگاهي به سمت سياست‌‏هاي جناح دموکرات امريکا تلوتلو مي‏‌خورد، اما نگاه توصيفي‏‌اش به فرامتنِ روايت‏‌هاي ابرقهرماني در اين کتاب به مخاطب اجازه مي‏‌دهد فارغ از موضع‌‏گيري‏‌هاي سياسي، اگرچه با مشقت، اما با نگاهي فراجناحي به تکه‌‏هاي کوچک‏‌تر اين پازل بنگرد و در نهايت به تصوير کلّيِ پنهان در خرده‏‌فرهنگِ ابرقهرماني دست يابد.