بسيارند کتاب‌هايي که مشتاقانه ابعاد مختلف فناوري و فوايدش را در زندگي انسان بررسي مي‌کنند، اما موضوع کتاب بلک‌بري هملت انسان و فناوري است، نه فناوري و انسان. هوش مصنوعي به زودي راه خود را از تلفن‌هاي هوشمند به تمام ابزارهاي ديگري که بشر از آن استفاده مي‌کند، باز مي‌کند. به زودي تمام ابزارهاي ما، از مداد، دفتر، شانه، لباس، ميز، صندلي، يخچال گرفته تا تک تک چيزهاي ديگري که بشر از آن‌ها استفاده مي‌کند، مجهز به تراشه‌هاي هوشمند مي‌شوند. تمام ابزارهاي انسان به گونه‌اي برنامه ريزي مي‌شوند که هوشمندانه بر تمام جزئيات رفتار و افکار ما نظارت دقيق کنند، به اينترنت وصل شوند و حاصلش را در اختيار مراکز فروش، پزشکي، توليدي، تبليغاتي، فرهنگي، اقتصادي و ديگر مراکز خصوصي و عمومي قرار دهند. اين پديده را «اينترنت اشياء» نام نهاده‌اند. آيا بشر اختيارش را به کلي به ابزارهاي هوشمند مي‌سپارد؟ آيا بدل به قطره‌اي مي‌شويم که در اقيانوس جمعيتي که پشت صفحات ديجيتال است، غرق و نابود مي‌شود؟ آيا به جاي استفاده صحيح، اجازه خواهيم داد تا اين ابزارها زين را بر گرده ما بگذارند و بتازند؟ آيا ابزار ابزارهاي خود مي‌شويم؟ پاورز در کتابش براي حل مشکلات فناوري ديجيتال به رفتار و گفتار فيلسوفان و دانشمنداني در غرب تکيه مي‌کند که بعضي از آنان صدها يا حتي هزاران سال پيش زندگي کرده‌اند. اين کار الهام بخش ما نيز مي‌تواند باشد. ما نيز براي حل بعضي از مشکلات مربوط به فناوري مي‌توانيم در کنار فيلسوفان بزرگ غربي از حکيمان شرقي و ايراني کمک بگيريم. مثلا براي آنکه نگذاريم ابزارهاي هوشمند ديجيتال مسخمان کنند خوب است. کتاب با نگاهي مختصر بر اين معماي اصلي آغاز مي‌شود: صفحات ديجيتال ما وظايف ارزشمند بيشماري را براي افراد و شغلشان و سازمانها انجام مي‌دهند. اين صفحات ديجيتال دنيا را به ما مي‌بخشند و هر نوع راحتي و لذتي را به ما ارزاني مي‌کنند. اما هرچه پيوندمان بيشتر مي‌شود، همين صفحات ديجيتال ماهيت زندگي روزمره‌مان را عوض و آن را پر تب و تاب‌تر و عجولانه‌تر مي‌کنند. ما در حال از دست دادن يک نکته بسيار ارزشمنديم که عبارت است از: شيوه‌اي براي انديشيدن و عبور از زمان که مي‌توان آن را در يک واژه تنها خلاصه کرد: عمق. عمق در انديشه و احساس، عمق در روابط خود با ديگران، شغلمان و هر کار ديگري که مي‌کنيم. چون در عمق آن نکته‌اي است که زندگي را پربار و پرمعني مي‌کند، جاي بسي شگفتي است که اجازه مي‌دهيم چنين تحولاتي روي بدهد.