کتاب بازيگري براي انيماتورها سعي مي‌کند بازيگري کاراکترهاي انيميشني را به انيماتورها بياموزد تا تخيلات نقش شده بر کاغذ هر چه بهتر نقش‌آفريني کرده و در کنش‌ها و واکنش‌هاي دراماتيک دنياي انيميشن هر چه قوي‌تر به نظر بيايند. نکته قابل توجه‌ در اين کتاب، مثال‌هاي گوناگون از فيلم‌ها و بازيگران رئال است که بر گيرايي مطالب آن افزوده است. مولف در اين کتاب تلاش کرده تا زمينه‌هاي تکنيکي و ساختاري گوناگون انيميشن را در خلل سيري تاريخي به رشته تحرير دربياورد؛ کتاب جايي که از تاريخ مي‌گويد، در واقع تکنيک يا موضوعي را تشريح مي‌کند و در جايي که وسايل مورد نياز انيماتورها را توصيف مي‌کند، در واقع از تاريخ مي‌گويد. يکي از مشکلات بزرگ در انيميشن ايران نداشتن اطلاعات بازيگري براي انيماتورها است. در ايران انيماتورها از طريق دو روش طراحي و کاريکاتور يا نقاشي و همچنين از طريق استفاده از نرم‌افزارهاي کامپيوتري وارد کار انيميشن مي‌شوند و در کشور ما جاي علوم مربوط به شيوه‌هاي بازي، اجرا و چگونگي بيان ماجرا، در اين گونه نمايشي خالي است. کتاب «بازيگري براي انيماتورها» در اين زمينه بسيار کاربردي است و تمام مواردي که در اين اثر عنوان شده با تمرين‌هاي عملي، اجرا و پياده شده است. در واقع مولف براي هرچه گفته نمونه‌اي آورده و براساس آن فيلم را تجزيه و تحليل و نکات بازيگري را ذکر کرده است. کار بازيگري انيماتورها از کار بازيگران تئاتر مشکل‌تر است. بازيگران تئاتر در لحظات گذرا کار مي‌کنند، اما يک انيماتور خوب بايد روندي از برانگيختن کاراکتر را براساس شيوه‌اي طي کند که براي هر لحظه آن نياز به علم و دانش است به همين دليل انيماتورها بايد دانش بالايي از بازيگري داشته باشند. در اين کتاب انيماتورها از طريق مشاهده، بحث، بررسي و مثال، اين کار را مي‌آموزند تا کار صحنه‌اي و کارگاهي و ظاهر شدن در جلو تماشاگران. بخش اول کتاب درباره هفت اصل بازيگري است و بخش دوم درباره تماشاگر. بخش‌هاي سوم تا دهم به موضوعاتي همچون کاراکتر، صحنه، حرکت، نقش، دوربين، شيوه، قالب، و رسانه مي‌پردازد. بخش يازدهم تمرينات کلاسي است و بخش دوازدهم هم درباره تجزيه و تحليل بازيگري.