«اين قرن» نوشته آلن بديو (-????) فيلسوف معاصر فرانسوي است و دربردارنده سيزده درس‌گفتار از وي درباره قرن بيستم است. بديو در اين کتاب، به تحليل عرصه‌هاي گوناگون اجتماع و فرهنگ در سده بيستم از منظر فسلفي پرداخته است. در بريده‌اي از کتاب مي‌خوانيم: «اين روزها ‌يعني در چهارمين سال قرن بيست و يکم‌ به‌جز حقوق بشر و بازگشت امر ديني چيز ديگري به‌گوش‌مان نمي‌رسد. حتي برخي نوستالژي‌زدگان تضادهاي سبعانه‌اي که قرن بيستم را مفتون و مخروب کردند معتقدند که دنياي ما حول برخورد مرگ‌بار ميان يک غرب حامي حقوق بشر (يا آزادي‌ها، يا دموکراسي، يا رهايي زنان...) و «بنيادگرايان» ديني سامان يافته است. اين بازي در فرانسه حتي برخي روشنفکران خاصي را به‌سوي خود جلب کرده که حقيقتاً مشتاق‌اند ‌در عرصه‌ي تعارض‌آميزي که هم‌اکنون تحت سيطره‌ي جنگ انسان (يا قانون) عليه خدا قرار دارد ‌ از يک دال اعظمِ جايگزين پشتيباني کنند. با اين‌حال، اين مرتدان جريان چپ دهه‌ي هفتاد هستند که از اين‌که «انقلاب» نام هر رخداد اصيلي نيست، از اين‌که تخاصم‌هاي سياسي ديگر کليد تاريخ جهان را در اختيارمان نمي‌نهند، از اين‌که مطلق‌بودگي حزب، توده‌ها و طبقات به اتمام رسيده، هنوز تسکين نيافته‌اند. پس در اينجا روشنفکران نگون‌بخت را داريم که با بيچارگي، سخت مشغول‌اند نابودي يهوديان را به دست نازي‌ها به رخداد يکه و مقدس قرن بيستم مبدل سازند، يهودستيزي را محتواي مقدر تاريخ اروپا بدانند، واژه‌ي «يهودي» را به مشخصه‌ي قرباني‌نماي نوعي جايگزين مطلق تبديل کنند، و واژه‌ي «عرب» را، که به زحمت در پس واژه‌ي «اسلام‌گرا» پنهان شده، به مشخصه‌ي بربريت. از اين آکسيوم‌ها ظاهراً چنين برمي‌آيد که دولت رژيم اشغالگر قدس با مشيِ استعماري خود پست ديدباني تمدن دموکراتيک است، و ارتش آمريکا ضامن نهايي هر جهانِ پذيرفتني. موضع‌گيري در قبال اين «کلان روايتِ» رقت‌انگيزِ نبرد ميان دموکراسي انسان‌گرا و دين، به‌نحو فوق‌العاده‌اي ساده است: خدا زمان درازي، بي‌شک حداقل نزديک به دويست سال، است که مرده، انسانِ مکتب انسان‌گرايي نيز از قرن بيستم جان به در نبرده.»