تازه سيّد را شناخته بود؛ خودش بود، همان امام مهربان، همان که در مسيرِ آمدن به مشهد خودش و آن خانم قصه‌اي از او براي هم تعريف کرده بودند. بي‌اختيار زير لب گفت: «يا ضامن آهو! … يا … » در ميان نگاه‌هاي مبهوت شهربانو، امام دعايي خواند و گفت: «نگران علي نباش. » شهربانو اين جمله را که شنيد، با صداي گريه ي علي کوچولو چشم‌هايش را باز کرد….