دشمني عليه حاکميت ديني در تايخ بشر و خصوصا تاريخ اسلام بر دو بخش اساسي قابل تقسيم است؛ اول دشمني عليه اساس و بنيان يک حاکميت که مدعي عدم حق براي وجود آن حاکميت است و عموما تا قبل از ايجاد و قاطعيت حاکميت بروز داشته و پس از ثبوت حاکميت به شکل بيروني اين دشمني ادامه دارد و دوم دشمني در درون حاکميت است که به دلايل گوناگون و براي تامين منافع مختلف، مانند حسادت ها، تفاوت ديدگاه در تعريف منفعت، تامين منافع دشمن بيروني و غيره از درون حاکميت بارز مي شود.